Even naar de dokter

Wanneer je begint aan een expeditie dan weet je dat er een grote kans is om een keer ziek te worden. We hebben ons erop voorbereid door voldoende medicijnen mee te nemen van alle soorten en maten. Maar als je ziek blijft, dan moet je uiteindelijk toch een keer naar de dokter. Iets dat niet echt tot onze favoriete bestemmingen van deze reis behoord. Elles heeft nog steeds erg veel last van haar buik dus moeten we het zaakie (#^&$*@) toch maar even na laten kijken. Gelukkig is Jason erg behulpzaam en brengt hij ons naar een redelijk ziekenhuis en zorgt hij voor alle vertalingen. We waren even bang in zo¡¯n soort ziekenhuis terecht te komen als we in Agra, India hadden gezien maar het ziet er allemaal prima uit.

Wanneer we het ziekenhuis inlopen moeten we eerst voor een apparaat gaan staan om onze temperatuur af te laten lezen. Allemaal naweeën van SARS. Mmmmh, 34,5 graden ¡­ lacht Michel. Ik ben er niet veel warmer op geworden na onze binnenkomst in China. Ben nog steeds klinisch dood. Gek genoeg laten ze me gewoon binnen. We lopen verder en passeren een aantal zieke mensen die allemaal in stoelen liggen gescheiden door slechts een plastic wandje. We durven geen adem te halen en snellen ons naar de eerste hulp.

Daar moeten we ons eerst registreren. De dame achter de balie is opgefokt omdat het eigenlijk haar lunchpauze is, vertaalt Jason. Dan moet ze maar een kantoorbaan nemen en niet op de eerste hulp gaan werken, flappen we eruit. Jason besluit het niet te vertalen. Dan begint het papierwerk. Elles Albering blijkt een moeilijke naam om in het Chinees te vertalen en er alleen Elles van maken is ook een te groot probleem. Hebben wij even mazzel dat we niet met een hartaanval zijn binnengekomen. Tegen de tijd dat je officieel geregistreerd bent¡­ nou ja, je weet wel. Elles moet haar temperatuur opmeten door een thermometer 10 minuten onder haar oksel te houden. We zitten nog geen minuut als de eerste ambulance komt voorrijden. Een hele zieke oude man wordt naar binnengereden en voor onze neus neergezet waar hij helaas zijn ¡¯s ochtends gegeten prakje eruit gooit. Nu voelen we ons alledrie niet echt lekker meer¡­ Dokter!

Na het checken van de temperatuur mogen we bij de dokter langs. Privacy is iets dat ze hier niet kennen want de dokter zit in een glazen kooi net naast de receptie. Jason is nog maar net begonnen aan de uitleg aan de dokter als er een familie de kamer in komt zetten. Ze willen hun vader mee naar huis nemen. De dokter legt uit dat de man een hersentumor heeft en dat hij dood zal gaan als hij deze week niet geopereerd zal worden. De familie legt uit dat ze daar geen geld voor hebben en de verzekering dekt de operatie niet. Dan begint de dokter ook nog een kleine discussie over het feit dat het na 12-en is en dat ze sowieso voor een extra overnachting moeten betalen omdat ze niet op tijd hebben uitgecheckt. Jeetje, het is toch geen hotel. We hebben geen idee hoe het met de familie is afgelopen maar we waren wel redelijk geschokt.

Dan kunnen we eindelijk ons verhaal vertellen en legt Jason uit wat er allemaal is misgegaan na het broodje KFC. De dokter stelt nog wat vragen en om het geheel duidelijk te maken heeft elles een klein flesje met haar zo vlot geproduceerde #^&$*@ meegenomen. De dokter kan in een keer de conclusie trekken: Elles is ziek!

De #^&$*@ moet even nagekeken worden in het lab en Elles moet wat bloed laten prikken. Op de tweede verdieping van het ziekenhuis vinden we een countertje waar we de #^&$*@ kunnen overhandigen. Ook deze man is niet erg blij met Elles productie. We grappen nog; it ain¡¯t much if it ain¡¯t dutch, ,aar de man kan er niet om lachen.

Dan moet er bloed geprikt worden en wordt Elles gevraagd om haar arm door een raampje te steken. Geen stoel, helemaal niets. We checken de naald en geven akkoord nadat de man een nieuw exemplaar uit een officieel gesealde verpakking haalt. Elles legt uit dat ze hier niet erg goed in is en dat ze zich helemaal niet lekker voelt. Ik besluit haar maar even goed vast te houden. Een heel goed idee want zodra de man klaar is begint Elles te trillen en valt ze flauw. Ik schrik me rot en leg haar snel op de grond om haar wat meer lucht te geven en haar bloed weer naar haar hoofd te laten stromen. Dan komt ze bij en begint enorm te trillen. De dokter kijkt wat verbaasd maar doet helemaal niets. Ik leg rustig uit aan Elles wat er is gebeurd en dat blijkt te helpen. Dan til ik haar op een stoel en komen de tranen. Dit zijn van die situaties waar je liever niet in terechtkomt als je ziek bent aan de andere kant van de wereld.

We horen dat er niets ernstigs aan de hand is maar dat Elles Inflammatory Intestines Problems heeft dat veroorzaakt is door slecht eten (KFC). We krijgen een receptje en kunnen de medicijnen beneden ophalen. We rijden terug naar het hotel waar we de hele dag in ons bed blijven. En.. het bezoekje aan het ziekenhuis heeft erin geresulteerd dat de buik van Elles een stuk rustiger is geworden. Aan het eind van de dag en na de eerste pillen voelt Elles zich alweer een stukje beter.