Communisme uit het verleden

We verlaten Xi-an vroeg in de morgen. De medicijnen van Elles zijn aangeslagen maar ze is nog wel erg slap. Opgerold in haar warme slaapzak zit ze naast me in de bus en probeert nog wat mee te denken/kijken met het rijden. De stadsmuur van Xi-an is omgeven door een dikke laag mist en de stad begint net tot leven te komen. We zijn onderweg naar Yan-an, waar de communistische partij ooit is begonnen. Mao woonde hier een hele tijd waardoor het voor de communistische aanhangers een hele speciale plek is geworden.

De weg is in een redelijk goede staat maar deze keer is het vooral het vrachtverkeer dat het rijden moeilijk maakt. De omgeving biedt maar weinig afleiding. Het grauwe winterse landschap met stoffige velden maakt deze rit niet echt om over naar huis te schrijven. Het enige waar we nog iets leuks van proberen te maken is het spel om de ¡®niet-lachende-tolpoortvrouwen¡¯ aan het lachen te krijgen. Het lukt maar zelden al hebben wij er wel schik in. We verwachten dat de stad van het communisme eruitziet als ja¡­ communistisch. Maar het eerste wat we zien is een enorm sjiek hotel, een prachtig glimmend warenhuis en jawel¡­ KFC (maar die slaan we even over). Goedkope hotelletjes blijken zelfs moeilijk te vinden in deze stad dus duurt het even voordat we een betaalbaar bed hebben gevonden.

We vragen aan Jason of hij ons naar een restaurantje brengt waar we goed en veilig kunnen eten. We belanden helaas in een ¡®foodcourt¡¯ met allemaal verschillende keukens. Jason heeft zijn gerecht al gevonden (uiteraard noodles met ingewanden) wij hebben wat meer moeite om iets herkenbaars te vinden. Het advies om ezel-soep te eten slaan we even af. We houden het maar bij wat saaie bami met weinig vlees, weinig groenten en weinig smaak. Als de buik het maar houdt. We kunnen het niet meer opbrengen om in het donker en in de kou door de stad te lopen dus belanden we alledrie lekker vroeg onder wol. Morgen moeten we een lange dag rijden, dus we kunnen wel wat slaap gebruiken!