Wanna massage??

Een snel groeiende economie welke tevens verandert van een communistische naar een sociaal kapitalistische samenleving trekt helaas meestal ook slechte zaken aan. Iedere grote stad in China die we bezoeken heeft tientallen en tientallen zogenaamde ¡®beauty salons¡¯ waar meisjes onder wat rozig licht wachten op hun klanten. Officieel zouden ze je haar kunnen knippen of een massages kunnen geven maar wij vragen ons af of ze wel echt kunnen knippen. Prostitutie is heel groot in China. Ieder hotel waar we komen heeft op de prijslijst ook het uurtarief voor het huren van kamers staan. De competitie is groot blijkt als we moe hebben ingecheckt om even goed bij te kunnen slapen. We merken dit doordat we vergeten de stekker uit onze telefoon te trekken. Waarom we dit moeten doen, vraag je je misschien af¡­ Omdat ieder half uur de telefoon gaat en er een hese damesstem tegen je aan begint te kletsen. Als Michel vraagt of ze ook Engels spreken krijgen we ¡®wanna massage¡¯ te horen en begint de dame heel hard te giechelen. Wanneer Elles de telefoon oppakt wordt de lijn verbroken. Na meerdere telefoontjes zijn we het zat en trekken we alsnog de stekker eruit.

Jason, onze gids, is ook erg enthousiast in het zien van alle highlights langs onze route. Soms heeft hij zelfs meer behoefte om bepaalde dingen te bekijken aangezien hij alle kennis kan gebruiken voor zijn volgende opdrachten als gids. En, dit is voor hem ook de eerste rondreis door China! Maar omdat we ziek zijn geweest duurt het even voordat wij de energie hebben om er weer opuit te gaan. Jason heeft gisterenavond blijkbaar een paar keer geprobeerd te bellen naar onze kamer om te vragen of we nog naar de Kongtong Shan mountain zouden gaan maar we hadden de stekker eruit dus hebben we het telefoontje gemist. Uiteindelijk blijft Elles nog even in bed liggen omdat ze nog niet helemaal is hersteld en gaat Michel met Jason op pad.

Zo¡¯n 14 kilometer van Pingling vandaan liggen de Khon Shan Bergen. Deze zouden toegankelijk moeten zijn per auto dus rijden we er met hippie naartoe. Aangezien we voor 12 uur moeten uitchecken kunnen we niet alles zien, dus is de toegangskaart van 60 Yuan vrij hoog. Zo ook de berg! Met moeite, spinnende wielen en veel gevloek nemen we de zeer steile weg omhoog. Maar ondanks dit alles en het feit dat het erg mistig is, is het toch de moeite waard dat we er naartoe zijn gereden. Misschien maakt de mist de tempels en de pagodes op de berg juist wel mysterieus.

Elles voelt zich iets beter maar is nog wel wat slap. We updaten snel even de website en versturen de column maar net voor de deadline naar de Spits voordat we vertrekken richting Xi-an (waar we het beroemde Terracotta leger gaan bekijken). De weg is erg slecht. Daarnaast is het ook nog eens druk op de weg wat het rijden extra moeilijk maakt. Ook al rijden we soms op een driebaansweg, de ruimte wordt heel inefficiënt gebruikt. De eerste strook wordt gebruikt om auto¡¯s te parkeren, om banden te verwisselen (om de kilometer zien we wel een gestrande auto of vrachtwagen) en om lekker rustig te wandelen/fietsen etc. De tweede strook wordt door ons, vrachtwagens en ander verkeer gebruikt. De derde laan wordt gebruikt door wederom wandelaars en fietsers die zich helaas tegen het verkeer in verplaatsen. Naast al deze vertragende factoren rijden de slecht beladen vrachtwagens vaak niet harder dan 40 kilometer per uur. Enfin.. het rijden valt errug tegen.

China is daarnaast ook het nummer 1 land als het gaat om ongelukken. Hoewel we in de eerste weken praktisch geen vrachtwagens tegenkwamen was er meestal iets mis met de vrachtwagens die we wel zagen. Ze hingen in de vangrails, lagen ondersteboven op de vluchtstrook, waren het ravijn ingeschoten etc. Nu het wat drukker op de weg is zijn de gestrande vrachtwagens niet meer te tellen. We denken dat het de slecht onderhouden remmen en het feit dat ze altijd extreem overbeladen zijn.

Net voordat we Xi-an inrijden is de weg weer eens opgebroken. De weg bestaat voornamelijk uit modder en stenen. Na zes uur rijden is dit wel het laatste waar we op zitten te wachten. Stapvoets rijden we verder en proberen alle stenen en gaten zo goed en zo kwaad als het kan te ontwijken. We zien een man langs de kant staan met een papiertje in zijn hand. Jason legt uit dat deze man met je mee kan rijden om je de stad uit te helpen rijden aangezien het zo moeilijk is om de weg te vinden. Een nieuw beroep in China. Voor 20 Yuan wijst hij je de weg. We vragen waarom de overheid niets aan de wegwijzers doet. Geen idee, zegt Jason. Hij weet ons wel te vertellen dat het in Beijing een vrij populaire baan is voor studenten.

Net na zonsondergang komen we in Xi-an aan.