Oeps.. geen stroom!

Karimabad staat bekend om het Baltit Fort. Aangezien we de dag ervoor hadden vergooid door te wachten op de start van het Zijde Route festival uiteindelijk onze hele dag heeft gevuld, is het deze ochtend tijd lekker vroeg richting het Fort te klimmen. Het weer was gelukkig weer omgeslagen en de donkere wolken van de dag ervoor hadden plaats moeten maken voor een stralende blauwe lucht. Bij de ingang krijgen we te horen dat de entree 300 roepees is voor een tour van 15 minuten. Wij vinden de 6 euro per persoon wat veel voor een kwartiertje rondrennen langs wat oude stoffige spullen. ¡®Yes, but we won the Iberian Airways Tourist Award¡­

We kiezen ervoor om eerst eens om het prachtige fort heen te lopen en daarna te beslissen of we de binnenkant nog willen zien. We lopen wat rond het oude gebouw en genieten van de prachtige uitzichten. Dan ontdekt Michel een open deur. Om er te komen moeten we even onze klimkunsten laten zien. We zien niemand in de omgeving en sneaken naar binnen. We sluipen door de eerste kamer en bekijken snel wat er te zien is. We moeten toegeven, het zag er best leuk uit. Maar, om er nou 12 euro voor te betalen¡­ Dan klimmen we weer naar beneden en komen weer bij de ingang uit. Of we de rondleiding nog willen? Die vraag konden we natuurlijk verwachten. Euuuhhh¡­, nou nee. We zijn eigenlijk niet zo geïnteresseerd. Bedankt! We voelen ons wel op en top krenterige Hollanders, maar ja, uiteindelijk vinden we het klimmen om zo¡¯n fort heen toch leuker dan het wandelen door een museum.

De volgende etappe van de Karakoram Highway brengt ons van Karimabad naar Gulmit, een klein 30 kilometer verder. De bergen om ons heen worden ruiger en ruiger. We stoppen even om te filmen. Dan schreewt Elles ineens dat we de bus snel moeten verplaatsen. Ik zit nog steeds in de auto en heb geen idee wat er aan de hand is. Een landslide! Schreeuwt Elles en springt achter het stuur om de bus naar voren te rijden. En inderdaad.., vlak achter ons komen de stenen naar beneden zetten. We rijden de bus naar een veilige plek en stappen uit om te kijken wat er nou precies aan de hand was. Het valt allemaal mee, want het geluid van de vallende stenen is indrukwekkender dan wat er daadwerkelijk van de berg komt afzetten. Maar je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Dit gebied staat bekend om de vele landverschuivingen en een paar stenen kunnen er al voor zorgen dat er een soort lawine van steen en gruis ontstaat. Opgewonden rijden we snel verder richting Gulmit.

Gulmit is de plek om kortere en langere wandelingen vandaan te maken. Het gebied staat bekend om de verschillende gletsjers. We rijden meteen door naar Gulkhin, een klein dorpje drie kilometer verder, voor een drie uur durende wandeling naar de ¡®zwarte gletsjer¡¯. Het is een zwarte gletsjer, hebben we gehoord, omdat het ijs in de loop der jaren zoveel zand en stenen met zich heeft meegesleept dat de gletsjer volledig bedekt is. Wanneer we het dorpje inrijden zien we kleine kinderen met stenen in hun handen staan. We hebben al van meerdere reizigers (die of in de auto, op de motor of op de fiets over de KKH rijden) gehoord dat ze door kinderen met stenen bekogeld waren. Hippie heeft gelukkig een bepaalde uitstraling (wij noemen het de ¡®funny factor¡¯) waardoor we tot nu toe bespaard zijn gebleven. Zodra we voelen dat het wel eens mis zou kunnen gaan proberen we de kinderen voor te zijn door heel enthousiast uit het raam te gaan zwaaien. Dat heeft tot gevolg dat ze eerst afgeleid zijn door het busje met al die mooie stickers, vervolgens twee kaaskoppen heel enthousiast HELLOOOO uit het raam horen roepen en dan van verbazing maar terug gaan zwaaien. Op het moment dat ze zijn uitgezwaaid zijn wij al ver weg en kunnen ze pas bedenken dat ze helemaal vergeten zijn om hun stenen te gooien. Zo ook in dit dorpje. We besluiten vrienden te worden met de kleine ettertjes en eerst een gezellig praatje te gaan maken. Een van de oudere jochies, Rehman, vindt het zo gezellig dat hij graag met ons mee wil lopen naar de gletsjer. Hij weet zijn klein broertjes, neefjes etc toe te spreken zodat ze onze bus verder met rust laten.

Het is wel fijn dat Rehman meeloopt omdat hij de weg precies weet. Dagelijks loopt hij deze route van het ene dorp naar het dorp aan de andere kant van de gletsjer. Zonder hem hadden wij vast moeite gehad om de weg te vinden over deze enorme brokken zwarte gletsjer. Het smeltende water, het gekraak van de enorme brokken ijs, de het geklauter over de enorme stenen en rotsblokken maken het een avontuurlijke trekkingtocht. We zien het laatste zonlicht van de ondergaande zon de bergtoppen rood kleuren.

Net na zonsondergang rijden we terug naar Gulmit. De temperatuur daalt heel snel. We eten even snel wat rijst met dal. De hoteleigenaar ziet ons zo blauwbekken dat hij ons een elektrisch kacheltje aanbiedt. Heel fijn, want met de 8 graden C en geen verwarming in het hotel is het zonder kacheltje niet te harden. Het liefst kruipen we direct onder de wol (met kleren aan) en komen daar niet meer vandaan totdat de zon de kamer weer iets heeft verwarmd. De hoteleigenaar brengt het stroomvretertje naar onze kamer en op het moment dan hij hem in het stopcontact steekt¡­ FLASH#@!^&$(*i#! valt het licht uit. Een snelle blik uit onze raam laat zien dat wij helaas niet de enige zijn zonder stroom. Het hele dorp zit zonder. Twee toeristen die er graag even warm willen bijzitten die er vervolgens voor zorgen dat het hele dorp zonder stroom zit. We voelen ons redelijk schuldig.

Het werd een hele koude, donkere nacht¡­ en helaas niet alleen voor ons!