De Japanse Ambassadeur

We hadden niet verwacht te zullen zweten, hier hoog in de bergen. Maar als we wakker worden, de zon heerlijk naar binnen schijnt en wij nog diep in onze slaapzakken liggen gerold worden we zwetend wakker. Het weer kan hier met de minuut omslaan. Het ene moment schijnt de zon en is het heerlijk warm, het volgende moment is de zon achter de wolken verdwenen en daalt de temperatuur onaangenaam. Als we onze slaapzakken uitkruipen om de gordijnen te openen zien we waarom het hotel “Worl Roof Hotel” heet. De uitzichten over de Hunza Valley met de enorme bergtoppen om ons heen zijn adembenemend. En inderdaad, het voelt alsof we op het dak van de wereld staan. Als we daarna even een boterham eten op het dak van het hotel is het plaatje helemaal compleet. We are in Heaven!

’s Middags gaan we naar het polo veld. Een folklore festival (Silk Road Festival) zal hier worden gehouden en er staan wat locale dansen en spelen op de agenda. We zijn blij dat we net op deze dagen (het festival is maar twee dagen per jaar) in Karimabad zijn. Als we bij het veld aankomen zien we dat het hele dorp zich hier al heeft verzameld. We worden gespot door een van de organisatoren en worden meteen naar de VIP tribune gebracht. Er is nog niets te zien maar de menigte wacht in stilte op wat er gaat komen.

Een uur later is er nog niets te zien en aangezien we het al best koud hebben gekregen vragen we wat de bedoeling is. Een man verteld ons dat iedereen in afwachting is van de Japanse Ambassadeur en dat zodra hij er is het feest kan beginnen. Gelukkig wordt er nog een Duits stel naar de VIP tribune gebracht en kunnen we de tijd wat doden door gezellig verhalen uit te wisselen. Weer een uur later is er nog geen Ambassadeur in zicht. De menigte wacht in stilte.

Dan begint een klein gezelschap wat muziek te maken. Een oude man danst er wat bij. Het blijkt niet het begin te zijn van het festival maar het is puur bedoeld om de mensen wat te vermaken. Er wordt een touwtrek wedstrijd georganiseerd en nog wat andere spelletjes. Het is ondertussen heel erg koud geworden en iedereen zit er maar wat pips bij. Maar ja, nu we er toch al zo lang zitten te wachten willen we ook wel wat zien. Dus blijven we toch nog even wachten.

5 Uur later dan het festival in eerste instantie zou beginnen komt dan eindelijk de ambassadeur aangehobbeld. Nou kom maar op met die folklore! Maar helaas. Het is speech time! Speech na speech van de ene locale grootheid na de andere houdt het feest nog even tegen. En op het moment dat ze eindelijk klaar zijn met hun gebrabbel, de menigte volledig onderkoeld is en wij het redelijk hebben gezien ¡­ krijgen we de boodschap dat het te donker is en dat de rest van het evenement niet doorgaat.

Dat meen je niet¡­ Twee chagrijnige Duitsers, twee verkleumde Hollanders en heel veel teleurgestelde lokalen verlaten het veld.

This is Pakistan!