Weer een festival…
Aangezien we niet erg te spreken zijn over het Silk Route festival in Gilgit, staan we niet echt te springen als de vriendelijke hoteleigenaar van ons hotelletje in Gulmit ons uitnodigt voor wederom een zijde route festival dat toevallig die dag in Gulmit wordt gehouden. Oh nee.., niet weer, denken we. Maar aangezien hij zo aardig is en we begrijpen dat het festival steeds is uitgesteld vanwege de oorlog en Sars en er nu nog maar weinig toeristen zijn (het festival is bedoeld om toeristen aan te trekken) voelen we ons een beetje verplicht om toch maar even te gaan kijken. Dus rijden we naar het poloveld om te kijken wat ze er vandaag van gemaakt hebben.
Het hele dorp is uitgelopen om dit festival bij te wonen. Als we bij het veld aankomen is het al een drukte van jewelste. Wat afwachtend lopen we richting de tribune als een man op ons afkomt. Welkom, mijn vrienden. Ik ben de burgermeester van Gulmit. Ik ben erg trots dat jullie speciaal naar dit festival zijn gekomen. Welkom! En vervolgens worden we direct naar de VIP tribune gebracht zodat we in ieder geval lekker kunnen zitten. Iedereen kijkt naar ons. Dit speciaal voor toeristen georganiseerde festival heeft om precies te zijn¡ tratratrataaaa ¡ twee toeristen getrokken. En daar zitten we dan. We zijn een bezienswaardigheid en iedereen houdt ons scherp in de gaten. Gelukkig hoeven we vandaag niet te wachten op een of andere hoge pief. Het festival begint al binnen 15 minuten. We moeten het eerlijk toegeven, het is best leuk. Een man opent het festival door een traditioneel lied te zingen, een meisje zingt daarna heel hoog een Pakistaans liedje. Verder wordt er veel gedanst. Sommige klasjes van de lokale school doen een voordracht. Er zit veel vaart in en er is genoeg afwisseling en genoeg te zien. Het leukste is de act van een aantal mannen die een dans met zwaarden opvoeren. Het is allemaal lekker amateuristisch maar het is leuk genoeg om een indruk te krijgen van de traditionele cultuur.
Tussen Gulmit in Pakistan en Kashgar in China hebben we voor het eerst in deze reis geen toegang tot internet. Het bijwerken van de site en e-mailen is daarom even niet mogelijk. Aangezien we nogal spannende weken achter de rug hebben gehad in Peshawar en Islamabad besluiten we de ouders maar even te bellen om door te geven dat alles goed is. Er blijkt 1 zaakje te zijn, een paar kilometer verderop, waar het mogelijk is om internationaal te bellen. We hadden er niet over nagedacht dat het wel eens een probleem zou kunnen zijn om naar huis te kunnen bellen. Maar helaas, hier is het wel een probleem. Alle lijnen, nationaal en internationaal, blijken niet te werken. We moeten het een uurtje later nog maar eens proberen. Drie uur later proberen we het nog een keer. Helaas, heel Gulmit is nog steeds volledig van de buitenwereld afgesloten. Ze hebben de boel nog niet aan de praat gekregen.
We rijden richting Passu om die middag nog even door de bergen te trekken. Als we het vallei van Passu inrijden weten waarom dit een van de mooiste plekken van de Karakoram wordt genoemd. De witte gletsjer schittert prachtig in de zon en wordt omgeven door karakteristieke ruige bergtoppen. Het uitzicht is adembenemend.
We proberen de weg te vinden die we kunnen nemen om naar de gletsjer te lopen maar kunnen de afslag niet vinden. Dan komt er een man op ons afgelopen. Deze vriendelijke man, die de eigenaar is van de Glacier Breeze restaurant, wil ons de weg wel wijzen. Hij brengt ons naar het begin van de berg waar we richting de gletsjer en een meer kunnen lopen.
Het begint lekker koud te worden maar wel met een stralend zonnetje. Het is van dat echte skivakantieweer. Vanaf het meer proberen we naar de gletsjer te klimmen maar helaas is het pad wat daar oorspronkelijk voor was bedoeld volledig weggevaagd door een landverschuiving. Het blijft dus bij wat gezellig klimwerk met de enorme gletsjer op afstand. Als we weer terugzijn bij het restaurant worden we door de eigenaar op zelfgemaakte abrikozencake getrakteerd. Het smaakt ons heerlijk!