Geweren en de Khyber Pas

Sommige dagen zul je nooit meer vergeten. Dat weet je nooit van tevoren, gelukkig of niet. Vandaag was voor ons zo’n dag!

We worden gewekt door wat gebonk op de deur. Shit, we hebben ons verslapen. Voor vandaag hebben we een tripje geboekt naar de Khyber Pass, midden in de ‘tribal area’ (oftewel, een gebied dat door stammen wordt geregeerd), en naar het grensgebied van Afghanistan. De gids die we hebben geregeld staat fris en wel voor de deur. Wij hebben nog even nodig om wakker te worden. Maar na 10 minuten staan we klaar en springen met de gids in onze bus. We moeten eerst nog even een beveiligingsbeambte oppikken omdat het wordt afgeraden om alleen het gebied in te gaan. Tot slot moeten we toestemming krijgen om het gebied in te mogen rijden.

Die permissie kun je, met behulp van een paar roepies, in een buitenwijken van Peshawar krijgen. Het kantoor is gevuld met mannen. Er zitten zelfs wat gevangenen, omringd door politiemannen. Ook onze beveiligingsbeambte zit klaar. Het is nou niet echt het Arnold Schwarzenegger type dat je zou verwachten. Deze man lijkt meer op een gezellige opa in militair tenue met een Kalashnikov in zijn hand. De man heeft zelfs moeite om in te stappen, dus kijken we elkaar even bedenkelijk aan.. ‘zijn we NU veilig’! Opa laat even vol trots zijn wapen zien en laat ook even zien dat hij goed is geladen. Houden zo!

Onderweg naar de Khyber pass passeren we de ‘Smugglers Bazaar’. We vragen waarom dit de smokkelaars bazaar genoemd wordt. En zoals we al vermoeden, dit is de plek waar alle in Pakistan verboden goederen via het Midden Oosten en Afghanistan het land in worden gesmokkeld. Dit is namelijk de tribal area, hier bestaan geen regels of wetten. Daarnaast is de plek beroemd om de productie van drugs. Of we even een kijkje willen nemen. Heel luchtig vertellen we dat we uit Nederland komen en dat wij dat soort spul wel kennen …(ondertussen denken we, rij alsjeblieft door, daar moeten we niets van hebben).

We passeren de beroemde Khyber Gate, de poort naar de Khyber Pass, de weg naar Afghanistan. Op straat zijn het weer voornamelijk mannen. De enkele vrouw die we kunnen bespeuren is volledig gehuld in burka. Zelfs de ogen zijn bedekt. Het belanden weer in zo’n andere wereld dan waar wij vandaan komen. We kijken onze ogen uit. De lokalen hebben eenzelfde soort reactie als ze naar ons leven vragen. Huwelijken die niet door familie geregeld worden maar uit liefde ontstaan, alcohol, vrouwen die gewoon de straat op mogen of nog erger die werken etc.. dat zijn dingen die ze hier niet kunnen plaatsen.

We passeren een enorm groot huis, afgeschermd door een nog grotere muur eromheen. We vragen aan onze gids wie daar woont. Hij vertelt ons dat het huis in het bezit is van een van de stamhoofden uit dit gebied. Ahaa… en wat doet zo’n stamhoofd precies in het dagelijks leven. Oftewel, waarmee verdient hij zijn geld? Nou, legt onze gids uit, hij produceert zijn geld zelf. Hij is gespecialiseerd in het namaken van Dollars en Britse Ponden. Ahaaa…, en iedereen hier weet dat hij dat doet? Yes, ofcourse, welcome to the tribal area. Hier kan alles.

Dan komen we aan bij het hoogste punt van de Khyber Pass. We mogen even een kijkje nemen door een van de verrekijkers op een militair terrein. We kunnen het grensgebied perfect zien. We zien zelfs een stuk van Afghanistan. We zien allemaal vrachtwagens klaarstaan om Pakistan in te rijden. We vragen ons af of het spullen zijn voor de ‘Smugglers Bazaar’. We lopen nog even rond, nemen lekker toeristisch een heleboel foto’s en drinken daarna nog even een kopje groene thee. Dan krijgen we nog wat fresh Afghan hashish aangeboden. Dat slaan we maar even over.

Op de terugweg stoppen we nog even in een klein dorpje om een kebabje te eten. Een specialiteit uit dit gebied, zegt onze gids. Niet de kebabs van de barbecue zoals je ze in Iran vindt, maar een zwaar gefrituurde versie. Op zich een prettig idee dat ze goed gefrituurd worden maar als we naar de olie kijken lijkt het net de olie die uit ons motorblok komt zetten. Dan komt het vlees zwart geblakerd uit de olie en ziet er niet echt smakelijk uit. Oke, we moeten het eerlijk toegeven, het smaakt best prima.

Wanneer we vertrekken voor het laatste stuk terug richting Peshawar, hebben we het plan om de bus nog even van buiten te filmen. Een stukje film dat we rijden over de Khyber Pass is toch leuk voor het nageslacht en SBS6. Dus springt Elles uit de bus om een goeie plek uit te zoeken. Wanneer Michel langs komt rijden en iets verder doorrijdt om het shot wat te rekken, flipt de gids. Elles begeeft zich al veel te lang buiten de bus en moet zo snel mogelijk weer naar binnen zien te komen. Gelukkig is Michel binnen een minuut weer terug en kan Elles snel in de bus springen. Ze mag de bus niet meer uit totdat we buiten de Tribal Area zijn. Okay.., dan laten we het filmen maar voor wat het is.

Dus rijden we weer rustig verder richting de stad. Dan valt het Michel ineens op dat opa de beveiligingsman zit te giechelen. Hij kijkt nog eens beter en ziet dan dat hij wel erg rode ogen heeft. Nee hè, het zal toch niet… Maar dan laat de oude man trots zien waar we al bang voor waren. Een enorme bonk Afghaanse Hasj waar hij al de gehele terugreis op heeft lopen sabbelen. Dus daar zitten we dan, beschermd door een beveiligingsopa die ook nog eens knetter stoned is. Op het moment dat we iets te hard over een verkeersdrempel rijden en de bus keihard neerkomt, stikt hij er bijna in van het lachen en houdt tot op de laatste minuut er niet meer mee op.

Terug in Peshawar weten we niet hoe snel we van onze lachende ‘ securigranny’ af moeten komen. We zijn blij als we bij het hotel aankomen. Daar vraagt de gids of we nog belangstelling hebben om naar een plaatsje in de buurt te gaan waar ze alle wapens van de wereld namaken. Nee.., vandaag even niet meer. Wij hebben al genoeg wapens van dichtbij gezien. We moeten tevens de website nog updaten, iets wat er de laatste dagen niet mogelijk was. We eten nog even snel wat en lopen weer terug naar het hotel. Daar wordt Michel door wat hotelgasten aangesproken. Of wij het leuk vinden om even te komen kletsen. Aangezien deze mannen er vriendelijk uitzien besluit Michel ze even te woord te staan. Ze zijn erg benieuwd wat wij van Pakistan vinden. Ik hou het voor gezien en kruip lekker in bed.

Wanneer Michel weer terug is ben ik blij hem weer te zien. Ik ben een paar keer de gang opgelopen om een kijkje te nemen en al zag het er gezellig uit, zat het me toch niet echt lekker. Michel vertelt me dat er niets was om zorgen over te maken en dat het vriendelijke mannen waren. Dan wordt er op de deur geklopt. Een van de hoteleigenaren heeft geprobeerd ons op de kamer te bellen maar de telefoon bleek niet te werken. We vragen wat het probleem is. Dan zegt hij dat we absoluut geen andere gasten van het hotel meer mogen bezoeken omdat er bijzonder gevaarlijke mensen in het hotel hebben ingecheckt. Hij verzoekt ons de kamer niet meer te verlaten! Mijn voorgevoel bleek waar. We schrikken er beiden best wel even van. Misschien is het maar goed dat we net gepland hebben om morgen weer richting het rustige Islamabad te vertrekken… We sluiten de deur goed af, plaatsen er een stoel voor en proberen wat te slapen. Wat een dag… dit was weer even een kijkje in Wild West Pakistan.

PS …Mam…, we zijn weer veilig in het rustige overzichtelijke Islamabad hoor!