Een Afghaans vluchtelingenkamp

Wanneer de eigenaar van je hotel je verteld dat er zeer gevaarlijke mannen in het hotel zijn, hoe zou je dan slapen..?

Wij sliepen praktisch niet omdat elk vreemd geluidje ons rechtop in bed deed zitten. Zwaar oververmoeid en chagrijnig worden we wakker. Als dan ook het ontbijt bestaat uit moddervette gefrituurde boterhammen hebben we het helemaal gehad. Gelukkig hebben we een volle dag gepland staan. We gaan een Afghaans vluchtelingenkamp bezoeken om een kijkje te nemen bij twee projecten van SOS-Kinderdorpen. Het gebied is normaal niet toegankelijk voor westerlingen. Het bezoek aan SOS geeft ons dus de mogelijkheid om een kijkje te nemen in een compleet andere wereld. Een wereld die je normaal alleen op televisie ziet.

We worden opgehaald door niet één maar wel twee auto’s met zwaarbewapende beveiligingsmannen. We nemen plaats in een van de auto’s en gaan op pad. Het vluchtelingenkamp blijkt niet, zoals we verwacht hadden, uit tenten te bestaan maar uit modderhuizen. Het kamp, opgericht tijdens de Russische-Afghaanse oorlog, is in de loop der jaren getransformeerd tot een complete stad. Dit omdat de situatie met de Taliban in Afghanistan de vluchtelingen niet toeliet om terug te keren. Dus, om hun erbarmelijke situatie in de koude winters te verbeteren, hebben de mensen zelf van modder huizen gebouwd. Goede rioleringen en andere faciliteiten ontbreken en voor water zijn de mensen aangewezen op de open riolering die door de straten loopt. We kijken in stilte hoe de mensen in deze situatie kunnen leven.

Aangekomen bij het SOS project worden we hartelijk ontvangen door de projectleider. Een vriendelijke man met een grote baard en een nog grotere glimlach neemt het initiatief. We krijgen meteen een rondleiding door de Basic Health Unit, een soort eerste hulp waar de vrouwen met hun kinderen terecht kunnen. Hier wordt de diagnose gesteld en kunnen de medicijnen worden uitgegeven. De moeders krijgen ook een verplichte training in basis hygiëne om simpele problemen in de toekomst te voorkomen. Als de kinderen ernstig ziek blijken te zijn worden ze opgehaald en naar het SOS-Kinderziekenhuis gebracht voor verdere medische hulp. Kortom medische hulp van A tot Z.

Dan gaan we een kijkje nemen bij het naastgelegen SOS-Schooltje. 200 meisjes krijgen hier een uitgebreide opleiding. Uitgebreid omdat naast het normale farsi en de koran, de kinderen ook les krijgen in lezen en schrijven, rekenen en Engels. Als we vragen waarom alleen meisjes les krijgen wordt ons verteld dat hier speciaal voor is gekozen. De filosofie is een lange termijn filosofie. Deze meisjes werden eerst door hun ouders thuisgehouden, wordt ons verteld. Jongens kunnen wel scholing krijgen, meisjes niet. Gewoon omdat de ouders het niet nodig vinden. SOS heeft de ouders ervan overtuigd om de meisjes naar school te laten gaan. Dit kan de positie van deze meisjes in de zo door mannen gedomineerde samenleving stukken verbeteren. Daarnaast zullen deze meisjes allemaal kinderen krijgen. Ze kunnen hun kennis dan weer overbrengen op hun eigen kinderen en zo bereik je dus ook de volgende generatie. Of zoals ons werd verteld: ‘When you educate a girl, you educate a whole family! We nemen een kijkje in de klaslokalen en zien allemaal stuk voor stuk meisjes die zo op de voorkant van het blad National Geographic kunnen. Wat een mooie koppies. Maar nog belangrijker, je ziet dat ze allemaal ontzettend graag willen leren. Sommige zijn al tegen de tien jaar oud en zitten pas sinds kort voor het eerst in de schoolbanken. Het is heel vertederend om te zien hoe graag ze verder willen komen.

Omdat we ook de situatie in het kamp zelf willen zien vragen we of we daar kunnen filmen. Dat wordt direct afgeraden omdat er dagelijks in het gebied mensen worden neergeschoten en ontvoerd. Helemaal als blijkt dat er geld te halen valt. Nu begrijpen we meteen waarom wij ‘s morgens een uitgebreide escorte kregen. We kunnen wel een kijkje nemen vanaf het dak. Spannend vinden we het wel maar het uitzicht is de moeite waard. We zien de modderhuizen, jongens met bossen hout voor het fornuis, kinderen die aan het vliegeren zijn. We kunnen ons bijna niet voorstellen dat zulke erbarmelijke situaties in de wereld nog bestaan. We vragen aan de projectleider hoe hij zich voelt. Met een grote glimlach verteld hij hoe trots hij is dat hij samen met SOS hulp van a tot z kan bieden. Dan verdwijnt zijn glimlach en kijkt hij opeens heel triest. Ik ben ook wanhopig zegt hij….en staart dan een tijdje naar het vluchtelingenkamp. Er zijn daar nog duizenden kinderen die ik wil helpen….

Laat in de middag verlaten we Islamabad. We realiseren ons dat we een uniek project hebben bezocht en op een plek zijn geweest waar bijna geen westerling komt. Ook realiseren we dat de mensen daar onder de meest verschrikkelijke omstandigheden moeten overleven en dat er mensen zijn die hun leven op het spel zetten om daar wat aan te doen…