SOS-Kinderdorpen Varanasi

Om halftien ‘smorgens stappen we in een autorickshaw om een bezoek te brengen aan het SOS-Kinderdorp in Varanasi. We hebben er weer erg naar uitgekeken omdat het alweer even geleden was dat we een SOS dorp bezocht hadden. We worden hartelijk ontvangen door een van de vrijwilligers van het dorp. We leggen haar wat meer uit over onze reis en vragen of we wat moeders mogen spreken en wat van het dorp mogen zien. Enthousiast neemt ze ons mee het dorp in en vertelt ons meer over SOS Kinderdorpen in India. India heeft op dit moment 34 dorpen. 15.000 kinderen maken gebruik van de SOS faciliteiten in India (scholing, medische voorzieningen en voedselhulp). Aardbevingen en ander natuurgeweld naast huiselijk geweld en her-trouwen zijn de voornaamste redenen dat kinderen op straat worden achtergelaten en uiteindelijk in een SOS-dorp belanden.

We beginnen bij de peuterschool. We mogen even een kijkje nemen in het klaslokaaltje. Ja, met al die schattige kleine kindertjes is het moeilijk om niet te smelten. We spelen wat met Banoushi. Ze is hier net na de geboorte te vondeling is gelegd. Een heel schattig meisje. Banoushi bleek een oorprobleem te hebben. Door de goede hulp vanuit het SOS-Kinderdorp hebben een paar operaties ervoor gezorgd dat ze toch iets kan horen. Het is heel mooi om te zien hoe erg Banoushi hier op haar plek was en hoeveel liefde ze van haar moeder krijgt.

We bezoeken een van de moeders. Moeder Santha is al bijna 21 jaar aan dit SOS dorp verbonden. Ze heeft vele kinderen groot gebracht. Ze vertelt trots over haar oudste kinderen. Eéntje is arts geworden, ééntje maakt prachtige kunst (de hele kamer hangt ermee vol), eentje werkt als leraar.. ja, eigenlijk is ze trots op al haar kinderen. Dan wordt ze ineens emotioneel. Moeder Santha wordt bijna 58. Dat is de leeftijd dat vrouwen in India met pensioen behoren te gaan. ‘Maar hoe kan dat nou’, snottert ze.. ‘ik wil helemaal niet stoppen.’ Ze wil nog zoveel andere kinderen grootbrengen. Dat is haar missie. We krijgen het er even van te pakken. Het is echt aangrijpend. We vragen wat er met de kinderen gebeurt als ze inderdaad moet stoppen. SOS heeft daar gelukkig over nagedacht. Zodra de moeders een bepaalde leeftijd hebben behaald, worden er geen jonge kinderen meer in het gezin geplaatst. Op het moment dat de moeder te oud is om voor de kinderen te zorgen zijn de jongste uit het gezin 16 jaar zodat ze, met andere SOS tieners, in een SOS Youth House kunnen gaan wonen. Ze zijn dan oud genoeg om op zichzelf te gaan wonen. Ze blijft natuurlijk gewoon de moeder, alleen wonen de kinderen nu op kamers.

We krijgen een dikke knuffel van Santha en gaan door naar de SOS-school die naast het dorp ligt. In dit dorp wonen 200 weeskinderen maar er maken 1200 kinderen gebruik van deze school. Dit zijn allemaal kinderen uit de omgeving waarvan de ouders zo’n laag inkomen hebben dat ze gewone scholing niet kunnen betalen. In een van de klasjes wordt spontaan een Hindoe liedje voor ons gezongen.

Het dorp heeft wederom een grote indruk op ons gemaakt. Ook al is het een compleet ander land dan bijvoorbeeld Pakistan of Turkije (met andere geloofsovertuigingen en een andere cultuur), de basisprincipes blijven in alle landen hetzelfde. Ieder kind verdient een thuis. Maar wat we ook hebben geleerd is dat SOS voor veel meer staat. Scholing voor kansarme kinderen, voedsel en werk projecten en hulp aan gebieden die getroffen zijn door natuurrampen of oorlogen. Dit kan alleen maar geregeld worden met hulp uit de westerse wereld. We weten dat het land voor de dorpen wordt aangeboden door de regering maar dat de huizen, de opvoeding van de kinderen en de overige projecten alleen mogelijk blijven met behulp van jou, van ons en alle donateurs. Wij weten een ding zeker. Je geld wordt goed besteed…. Heel goed! De moeders vangen de kinderen stuk voor stuk met heel veel liefde op en bieden een veilig thuis. En als de kinderen gelukkig zijn, dan weet je dat het werkt!!!