Een openbare crematie

We arriveren vroeg in de ochtend in Varanasi. Een groot bord geeft aan dat we in ‘de heiligste stad’ zijn aangekomen. Naast heilig ziet de stad er ook chaotisch uit… meer chaotisch dan andere Indiase steden. Al snel wordt ons verteld dat er een Hindoe festival is waardoor er duizenden mensen naar de stad zijn gekomen. Varanasi trekt sowieso al duizenden pelgrims die zich in de heilige rivier de Ganges willen wassen. Verder heeft Shiva deze plek bestempeld als heilig waardoor het de perfecte plek is om gecremeerd te worden. Dit geeft je dan een ticket naar het Nirvana!

Nadat we ons gesetteld hebben gaan we de stad in. We zijn benieuwd hoe de Ganges er hier uitziet en vragen ons af hoe het is om een crematie te zien (want in Varanasi kun je daar bijna niet aan ontkomen). We hebben al verhalen gehoord van mensen die het gezien hadden en die vertelden ons dat het gek genoeg vredig is. De oude stad is een netwerk van kleine gangetjes en heeft meer weg van een doolhof. Het is dan ook absoluut onmogelijk om de juiste weg te vinden. In minder dan 10 minuten zijn we verdwaald. Maar zoals altijd in Azië is er wel iemand die je wil helpen.

Aziz, een grappig klein jochie weet de route naar de Ghats, de heilige trappen die naar de Ganges leiden waar iedereen zich wast. We volgen hem door de nauwe straatjes en hebben moeite met het ontwijken van allerlei ontlasting (we hopen steeds dat het van koeien is maar aangezien ongeveer 10 procent van de mensen een eigen toilet heeft is de kans klein dat dat zo is..). Iedereen poept en plast maar op straat daar waar de behoefte ontstaat! Recht voor onze neus nota! Aangezien er veel etenstentjes in het oude centrum zitten wisselen de sterke geuren elkaar af. Dan weer een vreemde kaaslucht, dan weer een poeplucht, dan weer een nasilucht dan weer een penetrante urinelucht. Je durft af en toe gewoon geen adem te halen. De vreemde luchten prikkelen je neus al voordat je de lucht hebt kunnen thuisbrengen. Heel voorzichtig inademen.. ahh.. gelukkig nasi. Dan weer heel voorzichtig inademen.. getver, urine NEUS DICHT! De eetlust is ons snel ontnomen!

We weten droog en schoon de Ganges te bereiken en zien dan dat Aziz ons heeft meegenomen naar de indrukwekkendste Ghat; De crematie oftwel Burning Ghat. Hier worden gefortuneerde Hindoes gecremeerd. Het kost een paar duiten om het hout te kopen en al het papier werk geregeld te krijgen maar dan heb je wel een ticket naar het Nirvana. Voordat we een blik hebben kunnen werpen op de crematieplek worden we uitgenodigd om in het naastgelegen gebouw een kijkje te nemen. Wat we daar zien shockeert ons best wel!

Een stervende man ligt op de grond met daarnaast een flinterdunne vrouw. Zij zijn minder fortuinlijk wordt ons verteld en ze hopen in Varanasi geld bij elkaar te krijgen om hier gecremeerd te kunnen worden. Ze wachten op de dood. We weten even niet waar we moeten kijken en zijn blij als we uitgenodigd worden op het balkon. Dit heeft een rechtstreeks uitzicht op ‘the burning ghat’!

En dan zien we het. Zes stapels brandend hout met daartussen de resten van lijken. Er liggen ook een paar lichamen, gewikkeld in prachtige doeken, te wachten op tot er weer een vuur vrijkomt. De familie, alleen de mannen, staan er omheen. Het is een indrukwekkend en spiritueel proces. In stilte kijken we naar een nieuw lichaam dat klaargelegd wordt voor de crematie. Een grote stapel hout wordt klaargelegd, het lichaam wordt er opgelegd, er vindt een ritueel van de familie plaats en dan kan het aangestoken worden. De familie lijkt gelukkig.

We geven het oude vrouwtje wat geld zodat ze het kan sparen voor het benodigde hout. We worden gevraagd of we nog even dichtbij willen kijken. Het zal wel een vreemde manier van nieuwsgierigheid zijn dat we het inderdaad doen. Voorzichtig lopen we de trap op en proberen de mannen die continu hout komen aanvoeren niet in de weg te lopen. Bij iedere stap dichter bij de vuren wordt de hitte ondraagbaarder. We keken even snel. Het was niet shockerend. Het was inderdaad een vredig gebeuren. En daarbij… een heel doodgewoon proces in India.

We vragen Aziz of hij ons nog even kan helpen om een restaurantje op een van de daken te kunnen vinden. Nadat hij ons daar heeft gebracht (en we hem natuurlijk een klein bedankje hadden gegeven) lopen we naar het terras op het dak en ploffen neer om even bij te komen. Al met al heeft Varanasi zoveel indrukken achtergelaten (en dat is pas op de eerste dag) dat we er even van moeten bijkomen.

Wanneer we het restaurant verlaten worden we bijna onder de voet gelopen door een groep mannen. In het midden rennen vier mannen met wederom een lijk die richting de verbrandingsplaats gebracht moet worden. Dit zijn nu echt genoeg lijken op 1 dag. Snel naar ons hotelletje. Tijd voor wat ontspanning.