Even op de lippen bijten

Omdat het jammer genoeg beter is om niet naar Leh te rijden bekijken wat wel binnen onze mogelijkheden ligt en komen met een nieuwe uitdaging. We gaan op zoek naar de bron van de heilige rivier de Ganges. De dorpjes in de buurt van deze oorsprong zijn bedevaartsoorden waar vele mensen hun zonden kunnen wegspoelen door een verfrissende duik in het ijskoude water te nemen. We zijn benieuwd!

Dit betekent wel een heel stuk rijden. We besluiten de rit op te delen in verschillende etappes. De eerste rit zal ons brengen naar Shimla, een voormalige Engelse nederzetting lezen we in de gids. Helaas is het wegdek slecht en de weg bijzonder smal. Dit zorgt ervoor dat onze gemiddelde snelheid zo’n 25 km per uur is. Doordat de weg niet breed genoeg is voor twee voertuigen, hebben de trucks en bussen de overhand. Want hier geldt de regel, hoe groter, hoe meer macht. Als bezeten malloten scheuren ze op ons af. Dat betekent dat wij de bus, bij een naderend voertuig van groter formaat, binnen no-time van de weg af moeten zien te krijgen. Een paar keer scheelt het maar een haar of ze hadden onze spiegel eraf gereden.

Elles trekt het niet meer en duikt, om alle frustraties kwijt te raken, een van de cadeau’s op die we gekregen hadden van onze vrienden bij het vertrek. Een luchthoorn (beter bekend als de verboden toeter bij voetbalwedstrijden..)! In India geldt naast de grootte van een voertuig nog een andere voorrangsregel. Hoe harder en vaker je kunt toeteren hoe meer recht je kunt afdwingen. Dus heeft Elles bedacht om gewoon uit het raam te gaan hangen en keihard te toeteren met die luchthoorn bij iedere randdebiel die iets te dichtbij komt. En het werkt! We lachen ons rot, zijn zo doof als een kwartel en de vrachtwagen chauffeurs kijken ons bescheten aan. Prima, die houden we erin!

Op een 50 kilometer voor Shimla, op een klein kronkelig weggetje hoog in de heuvels, wordt het opeens mistig. Dan wordt mist zo dik dat we nog maar een meter zicht hebben. Niet zo prettig omdat we geen idee hebben hoe de weg loopt. We rijden met groot licht en alarmlichten en hebben moeite om de weg te volgen. Elles zit op dit moment met haar neus tegen de voorruit gedrukt en geeft aanwijzingen. Dan begint het ook nog eens hart te regenen wat ons het laatste beetje zicht ontneemt. Met minder dan 15 kilometer per uur kruipen we bijna naar Shimla. Doodvermoeid komen we midden in de stromende regen aan. Wanneer we ‘aangevallen’ worden door een groep jongeren die ‘hun’ Hotel willen aanprijzen en daarbij achterop de bus willen gaan staan of aan de zijkant willen gaan hangen moet Michel heel hart op zijn lip bijten. R*t op @!!#$$@!, ga van de bus af… Vol gas rijden we door. We zijn blij als we de bus geparkeerd hebben.

Misschien is een meditatie cursus geen gek idee….. Wat jij Mies?