De wilde rivier!

We hopen het ergste qua weg gehad te hebben en verlaten Loralai op weg naar Multan. Het is al een drukte van jewelste op straat als we in alle vroegte wegrijden. Overal wordt druk gehandeld en het is een enorme chaos. Nog steeds is er geen vrouw te zien. Onze hoop op een goede weg verdwijnt als blijkt dat de weg erger en erger wordt. Eerst verschijnen er gaten in het asfalt, later is er helemaal geen asfalt meer. We rijden al snel over verharde modder en maken ons zorgen over de bus en ons lichaam. Gelukkig hebben we hulpveren op de bus laten zetten en zeer goede stoelen geïnstalleerd, anders was het ondraaglijk geweest. De weg is enkelbaans en telkens als er tegenliggers komen moeten we van de weg af. Met onze tanden op elkaar hobbelen we met een snelheid van 20 km per uur voort. Af en toe als de weg ineens goed is, hebben we weer hoop. Meestal is het maar voor even. Na 100 meter houdt het dan weer op en verandert de weg weer in een hindernisbaan.

Dan komen we opeens bij een verzakking in de weg waar een rivier doorheen stroomt. Het water is diep en we hebben maar 1 keuze, erdoorheen! We rijden een stukje terug om wat vaart te maken, zetten de versnelling in z’n twee en rijden het modderige bruine water in. De bus schokt hevig op de onzichtbare stenen van links naar rechts maar houdt wonder boven wonder grip. De banden blijven stuiteren. Een golf van modder komt tot boven de spiegels uit. Dan horen we opeens een harde knal en een schrapend metalen geluid galmt door de bus. We kunnen niet remmen en rijden langzaam door. Gelukkig is het einde in zicht en al druipend van het water en de modder rijden we de bus het water uit. We parkeren de bus meteen om de schade te bepalen. De voorkant van de bus is volledig bedekt met modder. Dit geldt ook voor de onder en achterkant. Michel duikt meteen onder de bus en ziet dat het gelukkig meevalt. Alleen het nummerbord is verbogen. Niets van de vitale onderdelen is geraakt. Met een fles water maken de lampen weer bruikbaar en komen even. Een vrachtwagen passeert ons we krijgen spontaan een meloen aangeboden.

Een half uur later passeren we een rivier met schoon water en besluiten de bus te ontdoen van alle modder. Net als we klaar zijn stopt er een auto.’don’t need to wash your car, there is much more coming’. Dit meen je niet….. en hard balend rijden we verder. Jammer genoeg had de man nog gelijk ook, alleen zijn de modderpoelen niet zo erg als de eerste. We hobbelen de hele dag met een slakkengangetje voort, steken verscheidene riviertjes over en leggen uiteindelijk maar 200 km af in 10 uur rijden!!! We besluiten het bijltje erbij neer te gooien als we bij Fort Munro aankomen. Morgen nog eens 250 km naar Multan! Mijn god!