Gebroken benzineleidingen in Tribal Land

Stroomstoringen zijn heel normaal in Pakistan, dus ook in Quetta. Normaal heb je er geen last van totdat de fan van de kamer stil komt te staan je kamer verandert in een sauna. ‘Water, water’ smeekt michel als een man die door de woestijn heenloopt en in dagen geen water heeft gezien. Het duurt dan ook een tijdje voor we echt op gang komen en onze spullen ingepakt hebben. We hebben een lange rit voor de boeg naar Multan. We hebben twee opties; de zuidelijke route over een redelijk wegdek en een noordelijke route over een weg waarvan we verschillende dingen hebben gehoord. We besluiten het nog even na te vragen en krijgen als antwoord dat we de noordelijke route moeten nemen naar Lorralai maar niet degene die op de borden staat. Er is namelijk een nieuwe en goeie weg! We zijn blij dat we niet dieper Baluchistan in hoeven en gaan vol goede moed op pad.

Na wat geld te hebben gewisseld stoppen we bij het eerste de beste benzinestation. Daar krijgen we de schrik van ons leven als we klaar zijn met tanken. Een pompbediende komt naar ons toe en zegt in gebroken engels: ‘oh sir, not good.. leakage’

Ik, michel, ren naar de achterkant van de auto en zie bezine aan de linkerkant uit de auto stromen. Oh shit, de accu’… ik ren naar voren en pak snel een dopsleutel om het draagrek los te maken om bij de motor te kunnen. Als we maar geen kortsluitingen en brand krijgen. Elles… pak jij het gereedschap…Snel!! Elles komt aangerend met het gereedschap en binnen een paar minuten hebben we de accu los en de draden afgetaped tegen kortsluiting. Probleem 1 opgelost maar waar zit de lekkage. De pompbediende is de eerste die het ziet en het blijkt een gebroken slang te zijn linksboven de accu. We kijken snel tussen de reserveonderdelen maar hebben geen extra slang bij ons.. Wat nu? We stelpen het lek met een doek en besluiten dat we een nieuw slangetje moeten halen in het centrum. De pompbediende biedt aan om te helpen. Tien minuten later, de lekkage is inmiddels gestopt hebben we een nieuw slangetje en kunnen we hem vervangen.

Blij dat er niets ernstigs is gebeurd rijden we eindelijk rond het middaguur weg uit Quetta op weg richting Multan. De weg is redelijk tot we eenderde hebben gereden naar Lorrelai, Dan verandert de weg in een puinhoop. Er is geen asfalt meer en de bovenlaag bestaat uit harde modder en puntige stenen. We hobbelen met een gangetje van 20 km voort en weten nu zeker dat we Multan nooit zullen halen. We hopen zelfs voor donker Lorralai te kunnen halen. Na een paar uur klappen op te hebben gevangen is het Elles die het bijna niet meer ziet zitten. ‘En dit moest een goede weg zijn?’. Maar alsof een wonder geschiedt verandert de weg een minuut later in een gloednieuwe asfalt weg. We kunnen in een lekker gangetje doorrijden en halen Lorralai net voor het donker.

Lorralai, een klein stoffig dorpje wordt gedomineerd door mannen met grote baarden en indrukwekkende tulbanden. Overal waar we kijken worden we aangestaard met een blik van; wat komen komen jullie in ‘ons dorp’ doen? We weten ons een weg te banen door alle drukte op de straat en zetten de bus snel op de parkeerplaats van een hotelletje. Als we de kamer inspecteren wordt ons ingefluisterd dat het niet veilig is op straat na zonsondergang en dat we beter een restaurantje in de buurt kunnen uitzoeken. Zullen we doen!

We zijn onder de indruk van alles wat er gebeurt op straat. Het is een wild uitziend stadje en de ‘tribal’ invloeden (pashtun) zijn duidelijk merkbaar. De meeste gebieden zijn ’s avonds onveilig wordt ons tijdens het eten verteld door een lokale politieman. Dit geldt voor heel Baluchistan. En in de grensstreek met Afghanistan zit veel Taliban…. We voelen ons niet helemaal prettig en houden de boel goed in de gaten. De paar mannen die aan het eten zijn hebben niet bepaald manieren van thuis meegekregen. Ze spugen regelmatig in speciaal daarvoor neergezette bakjes, zitten gehurkt op hun stoel en rukken als een barbaar het vlees van de botten. Elke paar minuten komt er wel een kerel het zaakje binnenlopen om zogenaamd de menu kaart te bekijken. In het echt zijn ze erg nieuwsgierig naar die twee kaaskoppen en na een paar minuten staren verlaten ze dan ook het restaurant weer. Dit alles doet onze eetlust verminderen en na een snelle curry en gedag te hebben gezegd tegen de politieman verlaten we snel het restaurant.