Ik durf het bijna niet te zeggen…

Ik twijfel even of ik begin met de excuses waarom we ‘er’ waren en wat we ‘er’ dachten te zoeken maar besluit er meteen mee voor de boeg te komen… Vandaag, 4 april 2003 hebben we het aangedurfd: Michel en ik zijn (in de hoop ons Pirelli succes op de Autorai voort te zetten), naar de huishoudbeurs in Amsterdam geweest -op zoek naar sponsors-.

De vele honderden bussen voor de hoofdingang en alle volle parkeergarages in de wijde omgeving deden het ergste al vermoeden; het was druk, g*dsallemachtig druk. Samen met duizenden, voornamelijk dames van dik in de veertig, laten we ons in een ietswat benauwende stroom langs alle handige huishoud-hebbedingetjes en andere consumentenacties meevoeren. Schuifelend, bijna claustrofobisch en happend naar adem hebben we ons langs de meeste standjes weten te persen.

Wat doe ik hier?, als zelfrespecterende vrouw van achter in de twintig tussen die sjokkende, je zou eens aan je cholesterol moeten denken, zwetende menigte, vraag ik me iedere vijf minuten af. En nog erger: wat doet Michel, als zelfrespecterende, leuke (.. lees: knappe, koele, sportieve) man van in de dertig tussen al die schuivelende, zwetende, je zou niet alleen aan je cholesterol maar ook aan je gewicht moeten denken, dames.

Standaard in de ene hand een heleboel tasjes vol gratis vrouwen-gadgets (of drie halen, twee betalen spulletjes) en in de andere hand zo’n koffertje op wieltjes (zoooo handig op zo’n drukke beurs) of nog erger: een kinderwagen. Je ziet dat ze genieten van al die pracht en praal.

Wij, daarentegen stuikelend over diezelfde o zo handige koffertjes op wieltjes of nog erger de kinderwagens met van die onschuldige koppies erin, weten van gekkigheid niet meer waar we het moeten zoeken. We vinden gelukkig een paar (helaas op één hand te tellen) bedrijven waar we echt iets leuks mee kunnen doen. We maken een kort praatje om ze niet te lang op te houden in deze drukte, delen onze kaartjes uit om ons daarna toch maar weer snel naar de uitgang te begeven.

Wat een dag, wat een drukte, wat een beurs. Ik snap dat er vrouwen zijn die het leuk vinden maar voor mij is het -echt niet- weggelegd. Het is bijna een psychologische uitdaging en absoluut grensverleggend.

Het gekakel klinkt nog na in m’n oren, de etensgeuren prikkelen nog in m’n neus, de verschillende typetjes staan nog op m’n netvlies. Dit was dus de huishoudbeurs.

Wat mij betreft pas het in hetzelfde rijtje als: op Koninginnedag rond koffietijd met het openbaarvervoer naar Amsterdam Centraal gaan in de veronderstelling nog iets van de gezelligheid op de Dam mee te maken. Dat doe je ook niet.

Volgend jaar sla ik ‘m maar even over… !