pizza’s en sponsors

8:00 Mijn wekker gaat al een tijdje af

8:01 Ik druk op snooze en blijf liggen

8:10 Mijn wekker gaat weer af en ik besluit op te staan

Ik hou van rituelen. Vooral ’s morgens vroeg wanneer ik nog niet helemaal wakker ben. Met behulp van die standaard rituelen kan ik aardig productief zijn zonder het zelf te weten. Ik sta op, loop naar de woonkamer en zet de tv aan. Daarna loop ik naar het toilet vanwaar ik op CNN de laatste ontwikkelingen in Iraq volg. Na het standaard rondje zappen loop ik naar mijn computer en doe hem aan. Tegen die tijd ben ik wakker en kies voor:

A: E-mail te checken

B: Te douchen

Vandaag koos ik voor A omdat ik me zorgen maak over de sponsoring van de reis. Ik hoopte dan ook een positief mailtje te ontvangen met goed nieuws! Maar, helaas was er geen mail te verkennen. In de tussentijd veranderde ook het weer van zonnig naar regenachtig. Al was het slechte weer voorspeld door onze grote vriend Piet Paulusma, werd ik er niet blijer om. Dit zou hoe dan ook mijn geluksdag worden. Dus besloot ik maatregelen te nemen die me weer energie zouden geven. Ik zou me overgeven aan die grote behoefte, hetgeen me weer vrolijk zou maken en me door de dag zou slepen… Pizza! Elles denkt dat ik niet wijs ben en waarom niet… Ze heeft gelijk en vindt dat ik gezonder moet eten. Maar toch kon ik de behoefte niet weerstaan en at mijn persoonlijke favoriet, de meest goedkope oven pizza, de pizza margerita aangevuld met 4 schijfjes ananas. Nadat ik uitgegeten was nam ik voldaan een douche en voelde me perfect!

Met herziene krachten ging ik potentiële sponsors bellen. Ik vertelde over de expeditie, SOS-Kinderdorpen en de sponsormogelijkheden die we aanbieden.

Om 12 uur had ik in het centrum van Utrecht bij cafe Le Journal afgesproken met een van mijn beste vrienden en oud-huisgenoot S. We besloten aan de leestafel te gaan zitten zoals we altijd op zondag gedurende onze studententijd deden. Als we elkaar dan niets te melden hadden konden we altijd nog een krantje lezen. Ik vertelde over de expeditie en uitte mijn zorgen. Onzin vond hij, gezien alle media aandacht en interviews die we tot nu toe geregeld hadden. Hij vond dat we wat meer geduld moesten hebben. Hij had gelijk.. het loopt allemaal best lekker en wat liep ik te zeuren.

Eenmaal thuis ging ik weer aan de slag en mijn eerste telefoontje was meteen raak. Ik denk dat mensen een 6e zintuig ontwikkeld hebben die het humeur van de persoon aan de andere kant kunnen voelen. Ik was happy en straalde dat waarschijnlijk uit naar de andere kant van de lijn. Het bedrijf besloot een donatie te doen nadat we ze twee weken geleden een plan hadden gestuurd. Super, precies wat ik nodig had! Missie van vandaag volbracht!

Uit schuldgevoelens voor mijn eetgedrag van ‘s morgens besloot ik een extra gezonde maaltijd voor Elles te maken. Die kon het wel gebruiken nadat ze na haar werk 2 uur in de file had gestaan. ’s Avonds werkte we nog even aan de plannen en genoten de rest van de avond op de bank voor de tv.