Het schreeuwende monster

Een normaal westers ontbijtje kan een mens goed doen. Geen gebakken groenten, geen knoflook, geen UFO¡¯s (unidentified food objects) maar gewoon brood (en dan niet zoet) met een gebakken eitje erop! Mmmmh. Met extra veel energie rijden we richting de hoogvlaktes/grasvlaktes, 14 kilometer buiten Xiahe. Sommige reizigers zeggen dat het geweldig is, sommige vergelijken het met sc¨¨nes uit Dances with Wolves en andere doet het weer helemaal niets. Tijd dus om zelf een kijkje te nemen.

We rijden door het Tibetaanse gedeelte van Xiahe en genieten van al het bekijks dat we hebben met Hippie. Wanneer we bij de hoogvlaktes aankomen zien we eerst vooral de toeristische poppenkast. Over een groot terrein verspreid staan wat circus-achtige tenten en attracties . Je ziet dat het dorpje draait op toeristen. Het glooiende landschap in de verte met de grazende yaks ziet er veel interessanter uit. We besluiten het immens uitgestrekte terrein per paard te verkennen. De eerste jongen op straat die we aanspreken begint direct aan de stickers van de bus te zitten om te kijken of hij er wat vanaf kan krappen. Heel vreemd als je er zelf naaststaat en hem aankijkt met een blik van: waar ben jij nou helemaal mee bezig en hij gewoon rustig doorgaat. Het lijkt ons beter om de bus maar ergens anders te parkeren. Dus rijden we een stukje door.

Iets verderop blijkt gewoon een parkeerveld te zijn. We vragen even rond of we paard kunnen rijden en voor we het weten zitten we alledrie op een prachtige viervoeter. Michel die tot nu toe alleen maar ervaring heeft opgedaan met het Palomino paard van de C&A wil het ook wel proberen. Dus daar gaan we dan. Binnen vijf minuten zijn we Jason kwijt. Hij ging helemaal los op zijn paardje en verdween binnen no-time uit het zicht. Wij proberen eerst even de draai te krijgen voordat we vol in galop de prachtige omgeving gaan verkennen. Er was ons iets verteld over dat we op het pad moesten blijven maar de uitgestrekte grasvelden zien er veel interessanter uit. Dus rijden we richting de yaks die we als kleine stipjes in het glooiende landschap zien. En inderdaad.. het voelt alsof we op de set van Dances with Wolves zijn verschenen.

Helaas verandert de film een paar minuten later dramatisch. We volgen een pad dat langs een huis loopt waar ineens een vrouw luid schreeuwend vandaan komt gerend. We blijken op haar terrein te rijden. Natuurlijk verontschuldigen wij ons en willen weer richting het oude pad terugrijden. Maar de dame heeft helaas dollar tekens in haar ogen en is iets heel anders met ons van plan. Ze grijpt het paard van Elles vast, gaat tekeer als een schreeuwend monster en wil ons pas laten gaan als we haar geld hebben gegeven. Ze trekt aan het paard, kijkt alsof we een vreselijke fout hebben begaan en acteert als een hysterisch mens. Yuan..Yuan.. Ja, en daar werken wij dus niet aan mee. We zijn echt niet te beroerd om voor attracties te betalen, willen arme mensen ook wel eens wat geven maar werken aan dit soort toeristen oplichterij echt NIET mee. Het is gewoon een principe kwestie. Zo ga je niet met toeristen om. Dus wordt het hard tegen hard. Omdat Elles wat benauwd op haar paard zit, omdat dat mens maar aan het beest loopt te trekken, springt Michel van zijn paard af om even met haar in discussie te gaan. Ook al is Michel vier koppen groter, ze blijft schreeuwen en laat niet los. Het is een ontzettend vervelende situatie. We bieden nog vier keer zwaar overdreven ons excuus aan voor de doodzonde die we hebben begaan totdat Michel het touw uit haar handen weet te trekken. Raar mens! Aangezien ze vervolgens hard naar haan huis rent waar een van haar honden agressief aan het blaffen is, sporen we de paarden zo hard mogelijk aan om keihard in galop weg te rijden. Michel, die niet helemaal goed in zijn zadel is gesprongen, belandt op de kont van het paard. Niet echt een lekkere positie om hard te rijden.

Als we terug bij de bus zijn, is Jason nog steeds niet gearriveerd. Na tien minuten komt hij keihard aangereden op een drijfnat paard. Wat is er gebeurd, vragen we. Dan vertelt ook hij dat hij achterna is gezeten door een jochie dat geld wilde omdat hij blijkbaar over zijn terrein had gereden. Nou, niet dus!

Terug in Xiahe nemen we nog even goed de tijd om het dorpje, de mensen en de rituelen op de gevoelige plaat vast te leggen. We worden vergezeld door een klein herderinnetje met wat yaks. Ze lacht heel vriendelijk en blijft een tijdje naast ons zitten om van de omgeving te genieten.

Uiteindelijk lopen we nog even door het dorpje en kopen twee prachtige Moslim zonnebrillen.