Breaklights

De hoeveelheid gemaakte kilometers in China en het hoge tempo waarin we richting Beijing moeten rijden maakt deze laatste maand van de expeditie erg zwaar. Tot nu toe valt het rijden bijna dagelijks tegen (door sneeuwstormen, zandstormen, slechte wegen etc) waardoor we pas laat op de plaats van bestemming aankomen. Er moet dan nog gegeten, geschreven en uitgerust worden. Maar nog belangrijker, de hoogtepunten mogen niet gemist worden, want daarvoor zijn we nou juist in China. Dus komen we dagelijks tijd tekort. Zo ook vandaag. Zangye staat bekend om de grootste liggende Boeddha van heel China. Aangezien we gisterenavond pas laat zijn aangekomen is het bezoekje aan deze Boeddha naar de volgende ochtend verschoven. Dus staan we, wederom vermoeid, redelijk vroeg op om voor de volgende lange trip nog even een kijkje te nemen bij dit enorme beeld. De gehaastheid zit in onze lichamen. Op de weg ligt nog steeds een enorme laag ijs waardoor we met alle voorzichtigheid moeten rijden. En naast dat lukt het ons ook niet om de Boeddha te vinden. Met de goedbedoelde hulp van Jason rijden we drie keer door het centrum om helaas pas na drie kwartier bij de boeddha aan te komen (die uiteindelijk op vijf minuten rijden van het hotel bleek te liggen). Zonde van de tijd. Als we eindelijk een plekje hebben gevonden om de bus veilig te parkeren, we onder toeziend oog van vele Chinezen de bus veiligstellen door de gordijntjes dicht te doen, belangrijke spullen er uithalen en de deuren op slot te zetten etc. krijgen we van diezelfde toeschouwers *na tien minuten* te horen dat we daar niet mogen parkeren. #%^@*(!@^^%#%$

Gelukkig heeft de Boeddha een rustgevende werking en vinden we het alweer snel de moeite waard dat we er vroeg voor uit bed zijn gekomen. Helaas nemen de pilaren die het dak boven de Boeddha op z’n plek moet houden iets van het zicht weg, maar het blijft een prachtig gezicht. We lopen door het oude gedeelte van de stad terug met prachtige straatjes waar allerlei etenswaren worden verkocht. Dit is voor ons het echte China, jammer dat er ieder jaar weer minder van over is omdat alles plaats moet maken voor strakke, nieuwe en hoge gebouwen.

We besluiten in een ruk door te rijden naar Lanzhou. Wuwei stond op ons reisschema ingepland maar voorzover wij weten is er niets te beleven. We hebben ervoor gekozen om maar wat plaatsen van het schema te schrappen zodat we op andere plekken wat langer kunnen genieten. Het eerste stuk rijden we lekker door. Het ijs is gesmolten en af en toe kunnen we lekker doorblazen op de te dure maar o zo mooie tolwegen. Zo’n 150 kilometer voor Lanzhou moeten we even tanken. We vragen hoe de weg verder zal zijn. Daar krijgen we te horen dat we een bergpas over moeten en dat het op de top aan het sneeuwen is. Oh nee.., niet weer! Maar helaas, hoe hoger we de bergen inrijden, hoe harden het begint te sneeuwen. We moeten heel langzaam rijden. Ook al is het niet echt prettig rijden, de sneeuw die over het ijzige wegdek wordt heen geblazen geeft een prachtig, bijna kunstzinnig gezicht.

We komen uiteindelijk toch nog redelijk vlot over de berg heen en kunnen beneden weer gewoon ademhalen. We blijven rustig rijden omdat we het wegdek, dat er zo prachtig droog uitziet, niet vertrouwen. We blijken er goed aan gedaan te hebben want nog geen tien kilometer verder moeten we ineens vol in de rem. Vlak voor ons is een busje in de slip geraakt en op z’n zijkant terechtgekomen. Op het moment dat we vlakbij zijn zien we er een dametje uitkruipen. Als we de bus langs de kant geparkeerd hebben en alle alarmlichten hebben aangedaan komen er ook nog twee mannen uitgekropen. Wonder boven wonder hebben ze alledrie helemaal niets. Omdat we op een weg staan die pikdonker is rennen we terug naar de bus om wat breaklights te halen. Breaklights zijn staafjes waar twee verschillende stoffen inzitten. Als je het staafje knakt, vermengen de stoffen zich en geeft het staafje licht. We hebben ze in de bus liggen voor noodgevallen en dit lijkt het perfecte moment om ze te gebruiken. We leggen twee staafjes op een paar meter voor de bus en geven een van de mannen een staafje zodat hij verkeer van de andere kant kan waarschuwen door hard met zijn arm van boven naar beneden te zwaaien.

Verder kunnen we niet veel meer doen dus besluiten we voorzichtig door te rijden. We krijgen het verzoek om het dametje mee te nemen. Geen probleem, aangezien Jason wel eens wat gezelschap op de achterbank kan gebruiken. Helaas blijkt het niet de meest gezellige dame te zijn want met een verschrikkelijk schelle stem vertelt ze hem tot aan Lanzhou alleen maar nare verhalen over ongelukken en wie er allemaal in haar omgeving zijn omgekomen (met te ranzige details). We zien Jason met de minuut pipser worden. Als we in Lanzhou zijn aangekomen na twee uur de auto te hebben gedeeld, stapt ze uit en loopt weg zonder iets te zeggen… Er kan geen bedankje vanaf.