SOS Urumqi, een groot warm gezin
De stad Urumqi is de stad die het verst van alle steden ter wereld van de oceaan vandaan ligt. Dit geldt dus ook voor het SOS-Kinderdorp in Urumqi. We ontmoeten Montee, een van de medewerkers van SOS, voor ons hotel en vertrekken met z¡¯n drieën richting het dorp. Onderweg vertelt Montee iets over de achtergrond van het dorp. Het is het nieuwste SOS dorp in China (het dorp is in 2001 officieel geopend) en er wonen alweer 106 kinderen. We arriveren bij het prachtige dorp. Het zijn inderdaad nieuwe huizen, allemaal gebouwd in de lokale Chinese stijl gebouwd. De directeur van het dorp staat ons buiten al op te wachten.
We lopen naar de kleuterschool die op het terrein gebouwd is voor de kleintjes uit het dorp maar waar ook arme kinderen uit de omgeving gebruik van mogen maken. Het is een heel gezellig schooltje. Omdat de kinderen bijna naar huis gaan en nog wat laatste dingetjes moeten afmaken verlaten we het schooltje om naar een van de huizen uit het dorp te gaan. Daar ontmoeten we de moeder met 5 van haar kinderen. Het is weer zo¡¯n lieve vrouw dat we binnen no time zijn verkocht. Haar glimlach is misschien nog wel groter dan haar warme hart. De kinderen zijn weg van haar, dat zie je meteen. Wij ook! Een van de kleinste meisjes uit het gezin is in de woonkamer aan het spelen. De moeder vertelt hoe zij en haar zusje hier twee jaar geleden terecht zijn gekomen. De ouders hadden jarenlang ruzie en besloten een eind aan hun leven te maken door vergif in te nemen. Beide ouders kwamen daarbij inderdaad om. Er bleef niemand over om voor de twee meisjes te zorgen. De jongste was nog maar net 1 jaar oud. Gelukkig heeft iemand de meisjes naar SOS-Kinderdorpen in Urumqi gebracht. De kleinste is enorm aanhankelijk en hangt de hele tijd om haar SOS moeder heen. Als Elles een foto van het meisje heeft gemaakt rent ze op haar af en geeft haar een dikke knuffel. We zijn verkocht!
We lopen door naar een volgend SOS gezin. Het is een Uygur familie. Alle kinderen en de moeder komen uit de Uygur etnische minderheid. Heel leuk, omdat de kinderen zo nog iets van hun eigen cultuur meekrijgen en kunnen opgroeien in een voor hun vertrouwde omgeving. De moeder is druk in de weer met het avondeten terwijl de oudste kinderen aan tafel hun huiswerk maken. Het eten ruikt heerlijk. Het is heel grappig want we voelen ons meteen thuis. Ook deze moeder straalt zoiets fantastisch uit. Als we de woonkamer inlopen willen de kinderen voor ons dansen. Het blijkt een Uygur dans te zijn die ze van hun moeder hebben geleerd. Dan komt ook de moeder om even mee te dansen. Het is een prachtige dans.
Van tevoren waren we even bang dat dit dorp na alle fantastische ervaringen in de voorgaande dorpen misschien wel eens zou kunnen tegenvallen. Maar zodra we het dorp inlopen en de eerste moeders en kinderen hebben ontmoet zijn we echt weer onder de indruk. Het zijn zulke warme mensen die hier hun leven aan wijden. Het zijn zulke lieve kinderen, wat de beste graadmeter is. Kinderen zijn eerlijk. Als ze niet op hun plek zitten of ongelukkig zijn dan merk je dat meteen. Wij hebben zoveel lieve, aandoenlijke maar vooral leuke kinderen ontmoet. Dat zegt genoeg!
Ook nu weer in dit SOS-Kinderdorp van Urumqi.