We hebben geluk gehad!

We staan niet te laat op om op tijd te zijn bij de Chinese Ambassade. We hebben weer niet zo’n lekkere nacht achter de rug aangezien we ons toch wel druk hebben gemaakt over de schietpartij. De hele nacht zijn we onrustig geweest om uit te vogelen wat nu handig is om te doen. We willen toch zo snel mogelijk de bergen in, richting China, aangezien het daar een stuk veiliger is. Dus hopen we het Chinese visum zo snel mogelijk te krijgen.

We springen na een snel ontbijtje in de bus om richting de ambassade te rijden. De hoofdweg blijkt afgesloten dus we moeten omrijden. Later blijkt dat het maar goed is dat we die omweg hebben moeten nemen. Het duurt even voordat we de ambassade hebben gevonden. Honderden Pakistaniers staan voor de Chinese ambassade in de hoop een visum te krijgen. Het is waarschijnlijk extra druk aangezien de ambassade een week gesloten is geweest. We denken nog… nou dat kan wel eens een hele lange dag wachten worden maar voor we het doorhebben staan we voor de ingang en worden we binnengelaten. Ahh.., de vriendelijke toeristenglimlach opent deuren! Dat valt even mee.

Bij de balie voeren we nog een keer zo’n theaterspel op en jawel: rond 13.00 uur vanmiddag kunnen we beide visa al ophalen. We voelen ons bijna ongemakkelijk als we 15 minuten later weer langs diezelfde hoeveelheid wachtende Pakistaniers moeten lopen, met het idee dat zij er nog wel even zullen staan.

We gaan terug naar het guesthouse waar we de auto even wassen en wat proberen te schrijven. Om 13.00 uur rijden we weer richting de ambassade waar inderdaad ons visum klaarligt. Nou, dat viel mee!

Terug bij het guesthouse komen we gelijk aan met twee andere overlanders. Een Engelse jongen en zijn Duitse vriendin springen net uit hun Landrover. We maken even een praatje en horen dan het verhaal van die ochtend. De camping, waar alle andere overlanders stonden, is vanochtend aangevallen door een groep protesterende Pakistaniers. Er was een grote optocht met duizenden mannen, ter nagedachtenis van het vermoorde parlementslid. Een groep van honderd mannen is de camping opgerend. Met stokken en stenen zijn ze losgegaan op de auto’s van de overlanders. De meeste ramen zijn vernield en er is veel lakschade. Later horen we dat dezelfde menigte een aantal winkels heeft vernield, een benzinestation en een bioscoop in de fik heeft gezet en zo door de stad een spoor van vernielingen heeft achtergelaten.

Dit stel heeft geluk, omdat ze alleen wat lakschade hebben opgelopen. De andere overlanders hadden echt fikse schade. Ook wij hadden geluk omdat we vanochtend verkeerd waren gereden want we waren de menigte niet graag tegen het lijf gelopen. Volgens dit stel kreeg iedereen op de camping het advies om een veilig guesthouse op te zoeken en de auto veilig te parkeren. Vandaar dat ze bij ons guesthouse waren uitgekomen. Wij voelen ons daarentegen weer een stuk minder prettig in Islamabad.

We kijken elkaar aan en besluiten wat informatie te gaan verzamelen. We proberen de Nederlandse Ambassade in Islamabad te bereiken om advies te vragen over de situatie. Helaas blijkt deze ambassade niet helemaal toegankelijk voor dit soort zaken. Na eerst naar de visa sectie te hebben gebeld krijgen we een algemeen nummer door. Daar worden we doorverwezen naar een man die hier niets over kan zeggen om vervolgens weer doorverbonden te worden naar de visa sectie die de haak erop gooit. Aha.. handig! Omdat we toch echt niet lekker zitten besluiten we de aardige dames van SOS Lahore te bellen om te vragen of zij ons advies kunnen geven. We worden doorverwezen naar de vice president van SOS Pakistan, Mrs Safia Awan, die in Islamabad zelf woont. Zij is bijzonder aardig en legt direct uit dat we beter naar een guesthouse in een ander district van Islamabad kunnen gaan, aangezien ons huidige guesthouse op de route van de stad naar de moskee ligt. Mochten er eventuele demonstraties worden gehouden dan zouden deze zeker langs ons guesthouse gaan.

Mrs Safia weet een goed guesthouse waar we tevens de bus uit het zicht kunnen parkeren. Aangezien de situatie onstabiel is stuurt ze een beveiligingsbeambte onze kant op om ons veilig naar de volgende bestemming te brengen. We pakken zo snel mogelijk onze spullen, betalen de kamer en staan klaar als de beveiliging bij ons voor de deur staat. We worden eerst naar het kantoor van SOS in Islamabad gebracht om de situatie nog eens goed door te spreken. We hadden het plan om morgen te vertrekken maar aangezien het nu nog zo onrustig is in de stad wordt ons aangeraden juist nog even niet te vertrekken. Mrs Safia nodigt ons uit voor een borrel bij haar thuis om even bij te komen van deze verwarrende dag. Het duurt even maar met de gezelligheid van zowel Mrs Safia als haar vriendelijke echtgenoot verschijnt er eindelijk weer een glimlach op onze gezichten. Er valt zoveel te bespreken en krijgen ook nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld dat het zo laat wordt dat Mrs Safia aanbiedt dat we bij hun thuis mogen slapen. We voelen ons daar erg op ons gemak dus dat aanbod nemen we maar wat graag aan!

En we slapen heerlijk!!!