Unieke en bizarre grensceremonie

We blijven het grootste gedeelte van de dag in het SOS-Kinderdorp in Lahore. We bezoeken de school and hebben een lunch met de directrice van SOS-Pakistan. Zij vertelt ons dat SOS veel meer doet dan alleen weeskinderen opvangen en dat SOS vele projecten heeft op het platteland. Projecten als het bouwen van scholen en het hulp bieden aan gebieden in nood. Het is geweldig om te zien hoe de organisatie is gegroeid, wetende dat SOS Pakistan 28 jaar geleden is begonnen met het helpen van een paar kinderen in een piepklein huisje.

In de namiddag rijden we naar de grens. We moeten haasten omdat de grens maar tot een bepaald tijdstip open is en dan ceremonieel wordt gesloten. We hadden al iets over de vlaggenceremonie gehoord en hopen er nog een glimp van op te vangen. Wat we niet weten is dat de grens om 5 uur al dicht is gegaan en we dus te laat zijn om de grens te passeren. Jammer want we hadden graag door willen rijden naar Amritsar in India. Maar dan worden we gevraagd om te komen kijken bij de vlaggen ceremonie. Omdat we toch niet de grens over kunnen pakken we snel de camera’s en lopen naar de grens. Daar heeft zich een enorme menigte verzameld en de speciaal gebouwde tribunes zijn overvol. We krijgen een plekje op de VIP tribune toegewezen die naast de weg staat die naar de grens loopt. De menigte heeft er zin want, aangemoedigd door een opa met een grote Pakistaanse vlag, word er continu ‘Pakistan, Pakistan… geschreeuwd. Aan de Indiase zijde is hetzelfde schouwspel bezig en beide menigten proberen elkaar te overstemmen. Het is een compleet gekkenhuis en we kijken onze ogen uit. Nog nooit hebben we zoiets vreemds gezien. Als de ceremonie start en we aangegeven hebben dat we willen filmen, krijgt Michel een plek op de weg die naar de grens leidt en mag hij dus midden in de parade staan. Normaal mag je bij een grens niet filmen maar hier worden we aangemoedigd om alles vast te leggen. De grensbeambten hebben speciale uniforms aan en marcheren met veel bravoure naar de grens, salueren naar hun superieuren en marcheren terug. De menigte wordt gekker en gekker en de opa met zijn vlag doet hard mee. Dan worden na een uurtje de vlaggen van Pakistan en India ceremonieel naar beneden gehaald en de hekken tussen de grens gesloten. Onder een nog luider gejuich worden de vlaggen opgevouwen en weg gemarcheerd. De hele tijd voelen we de spanning tussen beide landen en als de ceremonie voorbij is rent de menigte naar de reeds gesloten hekken om hun nationalisme te tonen aan de menigte aan de Indiase kant. Tussen hun staan zwaar bewapende rangers die beide groepen op afstand houden. Na een paar minuten gejoel stopt de vertoning en gaan de mensen naar huis.

Deze ceremonie vindt elke dag plaats en ook elke dag komt er weer een menigte op af om hun gevoelens te uiten. Het is uniek in de wereld en het echt waard om een keer mee te maken. world and well worth a visit!