Wegversperring

Op weg van Ani naar Dogubayazit besloten we een route te nemen langs de Armeense grens. Deze weg is, zoals we begrepen hadden, ’s avonds gesloten omdat het gebied veel last heeft van smokkelaars. De route, vol militaire wegafzettingen om auto’s te controleren, kronkelt door de bergen. Elke keer als we met hippie, ons campertje, een wegafzetting naderde werden we met een grote glimlach doorgelaten. Halverwege zagen we twee militairen een vrachtwagen het stopteken geven. We reden er omheen maar werden helaas ook staande gehouden. We wierpen een snelle blik achterom naar de rotzooi die we gecreëerd hadden. Ohhh… help, nou maar hopen dat we door mogen rijden en niet de hele bus van binnen en buiten gecontroleerd moet worden. Een controle zou uren duren en we wilden natuurlijk voor het donker in Dogubayazit aankomen. We openden het raam en zetten onze grootste glimlach op.

‘Where are you going’

‘Dogubuyazit and then to Iran’

‘Okay’

De militair met zijn verschrikkelijk uitziende geweer gaf een seintje naar zijn collega die meteen van achter de vrachtwagen vandaan kwam. Vervolgens opende hij de achterdeur en stapte naar binnen. Shit, een controle…. We baalden als een stekker en keken verschrikt naar wat er ging gebeuren. De militair begon de rotzooi opzij te schuiven en …… ging zitten. De tweede militair probeerde zich opeens ook een weg te banen door onze spullen. Elles reageerde hier adequaat op en sprong naar buiten. Nog voordat hij schade kon aanrichten aan de toilettas van Elles kon ze hem onder zijn zwaar gemodderde kistjes vandaan trekken. Ook de laptop en de camera konden we op tijd veilig stellen. Daar zaten ze dan…. met hun enorme geweren en een grote glimlach. ‘Dogubuyazit, okay zeiden ze weer!

We reden weg en waren stil. We hadden twee zwaar bewapende militairen op de achterbank. Maar elke keer als we in de spiegel keken zagen we twee grote glimlachende gezichten. Ze hadden waarschijnlijk, net als ons, een goed verhaal te vertellen! Tien kilometer verder werden we weer staande gehouden. Michel, die toch wel genoot van de situatie salueerde met een grote glimlach naar de militair. Die bleek er niet van gediend en vroeg meteen om onze paspoorten. Toen zag hij onze passagiers die lachend uitstapten en ons bedankten. Met een strak gezicht werden onze paspoorten nog voor de formaliteit gecontroleerd waarna we werden doorgelaten! In onze spiegel zagen we de militairen nog breed gebarend hun verhaal aan hun collega’s vertellen. Ja, een lift krijgen in zo’n rommelig hippiebusje met twee van die bleekscheten, dat maak je natuurlijk ook niet iedere dag mee.