Eerste Bezoek aan SOS-Kinderdorpen

We besloten te rijden voor SOS-Kinderdorpen vanwege hun filosofie, ieder kind waar dan ook ter wereld heeft recht op een thuis, maar ook vanwege het feit dat we werden aangemoedigd om te gaan kijken in de dorpen zelf.

We hadden het adres, maar geen gedetailleerde kaart van Istanbul en de omliggende gebieden. Beeld je in, je wilt op bezoek gaan bij een SOS-kinderdorp in Nederland, want in Istanbul leven evenveel mensen, en je hebt alleen het adres Damstraat 12 in de wijk Lunetten. Daarbij spreek je ook geen Nederlands, begin je in Noord Friesland en je weet niet dat Lunetten in Utrecht ligt. We hadden dus even moeite om het te vinden. Maar gelukkig werden we overal een stukje verder geholpen door de vele Total benzinestations die Istanbul rijk is. In een buitenwijk vroegen we aan een kereltje of hij ons weer een stukje verder kon helpen. Geen probleem en hij bood zelfs aan om mee te rijden. Elles dook achterin en Mehmed voorin. We reden, reden en reden en vroegen ons af of Mehmed niets te doen had. Het was per slot van rekening maandagmiddag. Na een dik kwartier rijden kwam Mehmed een bekende tegen die ook zonder te vragen in de auto sprong. Een tweede passagier.. geen probleem…taxicentrale drivetheplanet brengt u naar uw bestemming. We kregen een signaal om een blauw busje te volgen vol zwaaiende jongens. Was dit wel te vertrouwen.. where we going… maar mehmed bleef stil

We reden een stoffige wijk door en werden aangestaard de locals. Even later werden we gevraagd een klein weggetje in steken die naar een heuvel leidde. Daar, aangekomen, reden we een terrein op met allemaal blauwe huizen. Welcome zei de tweede jongen.. SOS- Childrens Villages! Bleken de jongens uit het busje en de tweede jongen in onze bus te wonen in het SOS-Kinderdorp en allemaal kende ze Mehmed. Toeval…. of ……Geluk?

We werden met open armen ontvangen door ongeveer tien kinderen die vroegen waar we vandaan kwamen en wat deden. Een leuker ontvangst kon gewoon niet. We werden meegenomen naar Ms Sevim Tanik, de directrice van het dorp. Na een uitgebreide uitleg over de geschiedenis kregen we een rondleiding door de jongens uit het busje en een teamleidster uit een van de huizen. Alle kinderen waren door het dolle heen vanwege het bezoek uit Nederland. We liepen naar het ‘ girls youth house’ waar de meisjes van 16 jaar en ouder met een leidster wonen. De netjes ingerichte gezamenlijke woonkamer en keuken gaven meteen een gevoel van thuis, waar SOS-kinderdorpen voor staat. We werden gastvrij onthaald en de meiden lieten trots hun kamers zien. Daarna gingen we op bezoek bij een van de moeders. Zij verzorgde tien ‘wees’ kinderen waarvan de jongste 7 maanden was. We werden vergezeld door meer moeders en trots vertelde de kinderen wie hun moeder was. Ontroerend als je denkt dat deze kinderen hun natuurlijke ouders verloren hebben en dus nu hun nieuwe moeder trots aan ons voorstelde. We waren verkocht. Het idee om een langdurige gezinssituatie na te bouwen werkt!

We werden gevraagd mee te gaan naar het sportveld voor een potje voetbal. Maar Nederlander zijn, betekent niet dat je kan keepen als Hans van Breukelen maar lachen was het wel. We waren beiden onder de indruk en verlieten een uur later onder luid gejuich en gezang het dorp.