Het laatste dorp
Beijing was dan wel het officiële eindpunt van de expeditie, daarmee zijn we nog niet klaar met de reis. De bus moet nog teruggescheept worden naar Nederland. Daarnaast willen we nog een bezoek brengen aan een SOS-Kinderdorp in Tianjin dus hebben we nog genoeg op de agenda staan. Tianjin, de havenstad waar zo’n 12 miljoen mensen wonen, staat erom bekend dat het erg moeilijk is om de weg te vinden. Dus vertrekken we vroeg uit Beijing om iets zoektijd in te plannen. We zijn niet heel fit want we zijn de avond ervoor tot diep in de nacht bezig geweest om de bus uit te zoeken. Je wilt niet weten hoeveel rommel en stof we in ruim zes maanden hebben weten te verzamelen.
Ondanks dat het erg mistig is, is de snelweg deze keer gelukkig wel open. Hippie heeft er zin in en scheurt er lekker op los. Net na de afslag van Tianjin worden we opgewacht door de directeur van SOS-Kinderdorpen en wat reporters van China Daily (de grootste Engelstalige krant van China). Ook hier zullen we nog een persconferentie geven en komen er naast de crew van China Daily nog mensen van Tianjin Daily en van de t.v.. Allemaal willen ze graag het verhaal vastleggen van onze reis naar China voor SOS-Kinderdorpen.
Net na elven komen we in het SOS dorp aan. Het is stil want alle kinderen zijn naar school. Sommige kinderen komen voor de lunch naar huis dus we kunnen ze iets later ontmoeten. We lopen door het dorp. Het zijn huizen gebouwd in de Chinese stijl. In het midden staat een beeld dat geschonken is door een van de lokale sponsors van een moeder met kinderen. Het is een mooi plaatje. Alle moeders in dit dorp zorgen voor stuk voor stuk voor zo¡¯n 10 weeskinderen. We hebben veel respect voor deze vrouwen gekregen, die de kinderen een warm thuis geven. Tijdens de lunch bezoeken we twee huizen. De kinderen zijn opgewonden vanwege ons bezoekje. Een van de jongens is wat stil. Hij blijkt hier pas twee dagen geleden naartoe te zijn gebracht. Zijn ouders waren al vlak na zijn geboorte overleden en werd hij door zijn grootouders opgevoed. Maar nu ook deze grootouders er niet meer zijn stond hij er helemaal alleen voor. Gelukkig heeft iemand hem naar het SOS-Kinderdorp in Tianjin gebracht. We krijgen te horen dat de meeste kinderen maximaal twee weken moeten wennen maar dat ze daarna al snel hun draai voelen in hun nieuwe huis. Dat geloven we graag. De warmte die ze krijgen van hun SOS moeder en de gezelligheid van de rest van het gezin maken heel veel goed. We besluiten ons bezoekje maar kort te houden om het voor het jongetje niet nog moeilijker te maken.
En dan is het tijd voor de pers. We zitten in een gezellig kamertje met om ons heen allemaal journalisten, fotografen en een filmcrew. We krijgen de ene na de andere vraag op ons afgevuurd. Meer dan een uur lang mogen we vanalles en nogwat over onze reis vertellen. We hebben de smaak te pakken. Misschien moeten we na de reis presentaties voor bedrijven gaan geven¡ Iemand geïnteresseerd?
We lunchen met de gehele crew en toasten op het succes van SOS en onze expeditie. We mogen blijven logeren in het dorp en krijgen daardoor de kans om nogmaals wat rond te lopen en nog meer kinderen te ontmoeten. Jammer dat het bijna voorbij is. We hebben genoten van die mooie dagen in de dorpen!
Voordat we gaan slapen wassen we de bus nog even grondig en richten we de bus zo in dat hij zo de container in kan. We zijn kappot als we ons bed inkruipen. Het was weer een hele bijzondere dag!