Raise the Red Lantarn

De masseur van gisteren wist ons te vertellen dat er een beroemd huis in de buurt van Pingyao is te vinden waar een hele rijke familie heeft gewoond. Het moet een huis met honderden kamers en zes grote binnenplaatsen zijn. We kijken in de Lonely Planet en lezen dat de beroemde Chinese film Raise the Red Lantern daar gefilmd is. Ook Jason heeft over dit huis gehoord en wil er graag een kijkje gaan nemen.

Nog voordat we op een halve kilometer afstand van het huis zijn komen er mensen op ons afgestormd om souveniers te verkopen. Michel blijft wat rondjes rijden over de parkeerplaats totdat ze allemaal doorhebben in de maling te worden genomen. Maar het heeft ze niet afgeschrikt want zodra we uit de bus springen worden we omringd door Chinezen met de meest verschrikkelijke oude troep. Een meisje probeert ons het restaurant van haar ouders in te praten. We volgen de weg langs de toeristenshopjes en komen bij de ingang uit.

Het huis is enorm groot en ziet er prachtig uit met alle traditionele binnenplaatsen. De rode lantaarns hangen er nog steeds. We vragen ons af waar de film precies over gaat. De binnenplaatsen met aangrenzende kamers zijn zo ingericht dat we een goed beeld kunnen krijgen hoe de mensen honderden jaren geleden geleefd hebben. We zien ook de traditionele schoentjes uit de tijd dat klompvoetjes nog ¡®in¡¯ waren. Jason legt uit dat het voor vrouwen tot zo¡¯n 100 jaar geleden nog in was om hele kleine voetjes te hebben. Hoe kleiner, hoe mooier. Of anders gezegd, hoe groter, hoe groter ook de kans dat ze nooit ten huwelijk gevraagd zou worden. Ook de oma van Jason had zulke voetjes. Zodra ze was geboren werden de botjes uit haar voeten gebroken en werden de voetjes heel strak ingebonden zodat ze niet konden groeien. We zien schoentjes van een volwassen vrouw staan die 15 centimeter zijn. Een verschrikkelijke gedachte voor ons, een heel normaal iets voor Jason. Hij praat vol lof over de schattige voetjes van zijn oma.

Wanneer we het huis verlaten staat hetzelfde meisje ons op te wachten in een tweede poging om ons mee te nemen naar het restaurant van haar ouders. We hebben trek en vinden het heel wat dat ze al die tijd buiten heeft staan wachten dat we achter haar aanhobbelen. Achteraf gezien bedachten we dat we het juist niet hadden moeten doen omdat je op deze manier stimuleert dat ze buiten op mensen blijft wachten. Maar goed, we zitten al binnen en hebben door onze knorrende buiken allang besteld. Ook stom om dat te doen voor een grote toeristen attractie want hier betaal je gewoon teveel. En inderdaad de prijzen liggen hoger maar daar blijft het niet bij. Ze hebben het voor het gemak ook even met heel wat Yuan (een paar euro) naar boven afgerond. Daar werken we natuurlijk niet aan mee. Jason, die nu voor het eerst echt zijn geduld verliest, wordt boos en praat de prijs terug naar het oorspronkelijke bedrag. Hoewel hij normaal gesproken zo beheerd is, flapt hij er deze keer bij de uitgang nog uit dat het ook niet te vreten was¡­ haha, misschien is Jason ook wel weer aan zijn eigen bedje toe!

Volgens ons schema zouden we zo¡¯n honderd kilometer verderop moeten overnachten. Maar aangezien we net gegeten hadden en we een leukere plaats hebben uitgezocht die dichterbij Beijing ligt, besluiten we door te rijden naar¡­ nog een ommuurde stad! We komen pas laat aan en vinden gelukkig een goedkope overnachting.