Yellow river avontuur

Pingyao, een oude ommuurde stad ten zuiden van Beijing in de Shanxi provincie, is onze volgende bestemming. 490 Kilometer rijden¡­ mijn hemel! Dit is het langste stuk dat we zullen rijden. Niet alleen in China maar echt van de hele expeditie. 490 km, dat is niets zul je zeggen. Dat is van Amsterdam naar Parijs, daar ben je zo. Ja, maar dan rij je niet in een oldtimertje dat niet harder kan dan 80 km per uur en dan rij je al helemaal niet over wegen waar de gemiddelde snelheid 50 km per uur is omdat het wegdek zo slecht is. Dus doen we er non stop sowieso al 10 uur over. Een hele bevalling dus. De wegen blijken uiteindelijk nog wel redelijk al verwachten we na iedere bocht dat het erger zal worden. Het eerste is een prachtig gebied om door te rijden. We rijden langs een grote kloof waar een klein riviertje doorheen stroomt waaromheen allemaal grotwoningen zijn gebouwd. Daarnaast rijden we door kleine dorpjes met kleurige markten waar vanalles te zien is.

Halverwege stoppen we in een dorpje naast de Yellow River om even wat te eten. Nog voordat we de bus zijn uitgestapt worden we al omringd door zo¡¯n 40 nieuwsgierige lokalen. Ze zien hier zelden westerse mensen en we voelen ons als twee Hollywood sterren. Jason weet ook niet wat hij meemaakt. Een politieman komt onze kant op. In eerste instantie denken we de bus verkeerd geparkeerd te hebben maar in plaats van dat volgt er een uitgebreide fotosessie. Iedere stap die we zetten wordt op de voet gevolgd door de menigte. Hippie wordt ook van dak tot bandjes geïnspecteerd. Van alle kanten gluren mensen naar binnen. We houden de handtekeningensessie voor gezien en lopen het restaurantje in. Ook daar blijken we niet veilig. Met ons stroomt het kleine tentje vol. Zo¡¯n 20 mensen nemen om onze tafel plaats om te kijken hoe wij tweetje de noodles naar binnen werken. Omdat ze geen woord Engels spreken blijven ze ons ook alleen maar aanstaren. Heel apart! 15 Minuten later zijn we klaar met eten en kunnen we weer verder.

Net voordat we de bus in willen stappen krijgt Jason te horen dat de brug om naar Pingyao te rijden in aanbouw is (of weer wordt opgelapt) en dat de enige manier om de Yellow river over te steken per boot is. Deze zelfgemaakte bootjes worden gerund door lokalen die buitensporig hoge prijzen vragen. De volgende brug is pas 200 kilometer verder dus we hebben geen keus. De weg naar de boot bestaat uit een dikke laag modder en Hippie heeft moeite om er doorheen te komen. We maken ons steeds meer zorgen om de bus. We hoeven nog maar zo¡¯n klein stukje maar Hippie heeft het met de dag zwaarder. De mannen die de bootjes runnen acteren als een stel criminelen (beter gezegd we vinden het een stel criminelen). We zijn nog even in de veronderstelling dat alleen wij zo belachelijk veel moeten betalen (we zijn tenslotte blank, dus dat betekent vaak bij dit soort mannen ¡®afzettuhhh¡¯). Maar als we lekker bijdehand aan wat lokalen vragen wat zij betalen blijken wij nog de beste deal te hebben gekregen. Wij hebben een goed staaltje weten af te dingen en hoeven ipv 300 Yuan ¡®slechts¡¯ 200 Yuan te betalen. We creëren bijna een rel omdat een van de lokalen zich nu natuurlijk opgelicht voelt maar ja¡­ lang verhaal.

Hippie heeft ook nog eens moeite om op het bootje te komen. We moeten er achterstevoren oprijden en bij het laatste stuk blijkt de voorkant van de bus in de modder steken. Alleen met behulp van vier mannen die even komen helpen duwen krijgen we de bus er maar net op. Een snelle check laat zien dat we gelukkig geen schade hebben opgelopen. Zou zonde zijn. Het is maar een klein stukje maar we moeten wel reddingsvesten aan. Zou het bootje toch niet helemaal bestemd zijn voor dit soort formaat bussen¡­? Maar binnen een paar minuten zijn we alweer aan wal.

De Shanxi provincie staat bekend om de productie van kolen. En daar kun je inderdaad niet omheen. Het hele gebied is bedekt onder een grote dikke vieze zwarte laag stof. We proeven het, we ruiken het en iedereen op straat zit onder de zwarte smurrie. Dit moet wel een van de smerigste en ongezondste plekken zijn om te leven. Zwaar overbeladen vrachtwagens met wederom kolen maken het rijden ook nog eens een stuk moeilijker. Ze rijden stapvoets over de wegen en houden al het andere verkeer op. Helaas dus ook ons. De wegen bleken ook niet bestemd op dit soort vrachtverkeerd want het wegdek is erg beschadigd.

Pas tegen achten ¡¯s avonds komen we aan in Pingyao. Het voelt alsof we terug in de tijd rijden als we onder de oude stadspoort doorrijden Morgen gaan we de boel even rustig bekijken. Nu eerst even lekker een hapje eten. We hebben het gehaald! YEAAAH