Zoet en pittig China

Onze eerste Chinese ¡®culturele¡¯ ervaring hebben we al bij het ontbijt. Onze Chinese gids Jason had ons al verteld dat het hotel prrrima ontbijt zou hebben. Ze serveren brood, eieren en pap, had hij erbij verteld. Vely good bleakfast. Dus wij keken al uit naar een heerlijk continentaal ontbijtje. Maar helaas, hier kunnen we spreken van een eerste cultureel misverstandje. Zodra we plaats hebben genomen komen de bakjes met gekookte en gebakken groenten (met heel veel knoflook en sambal) door. Het geheel werd aangevuld met de gestoomde broodjes (die witte gestoomde broodjes van de toko maar dan zonder vulling¡­ heel saai en smakeloos dus), drie hardgekookte eieren. Tot slot wordt ook de pap op tafel gezet. Helaas blijkt het inderdaad pap te zijn maar niet zoals wij het kennen. Een grote schaal met overgekookte rijst, nog in het drapperige of papperige water geserveerd met wat gras (ofzo) maar zonder zout. Daar zat dus helemaal geen smaak aan. Terwijl Elles voor het idee iets van de pap naar binnen probeert te krijgen zit Michel te stuntelen met zijn stokjes om het gekookte ei naar binnen te werken. Dit is dus een typisch Chinees ontbijt¡­ Dat zal wat worden, de komenden 5 weken.

We wisselen ons Pakistaanse geld om, halen wat benzine, en pompen wat extra lucht in de Pirelli banden. Deze banden hebben het tot nu toe ontzettend goed gedaan (even afkloppen). Nog geen een lekke band, nog nooit extra lucht en ze zien er nog bijna als nieuw uit. Alleen omdat we nu een derde passagier in de bus hebben leek het ons handig om iets lucht in de achterbanden bij te pompen.

Dan rijden we richting met Karakul meer. We hopen daar de nacht door te kunnen brengen omdat het een prachtige plek moet zijn. Dat laatste klopt inderdaad alleen is de omgeving nog niet ingesteld op toeristen. We krijgen een heel schattig kamertje bij mensen thuis aangeboden maar Jason ziet het slapen op de houten planken echt niet zitten. Hij vertrok zo toen we voorstelden er te blijven dat het ons veiliger leek het niet te doen en hem in ieder geval nog even te vriend te houden. Dus rijden we verder richting Kashgar. De weg is zo mooi dat het af en toe voelt alsof we op een racebaan rijden. Maar na een paar honderd kilometer prachtig asfalt houdt het ineens op. In het prachtige asfalt blijken ineens een soort onzichtbare hobbels te zitten. We komen met een redelijke vaart op de eerste hobbel terecht en worden bijna gelanceerd. Er volgen nog een paar hobbels dus we stuiteren keihard door totdat we stilstaan. Jason, die ook door de lucht werd gelanceerd en wat boeken tegen zijn kop kreeg vond het prima. Ja, zei hij, ik ben de wegen van China wel gewend. Hmmm¡­, wij vinden het minder.. we hebben nog 5000 km te gaan.

De omgeving verandert bijna iedere 10 minuten. De prachtige besneeuwde pieken van de Pamir Range (het steilste gedeelte van de Karakoram), de enorme zandduinen, de donker rode gravel bergen, de kleine dorpjes in prachtige herfstkleuren en de eindeloze woestijn maken deze rit onvergetelijk.

Ons eerste avondmaal in China is ook een hele ervaring. We hebben Jason even achtergelaten om lekker met zijn tweetjes op pad te gaan. Begrijp ons niet verkeerd, hij is echt wel aardig, maar het is toch even wennen om iemand bij je te hebben die alles probeert te regelen maar er vaak minder handig in is dan wijzelf. Wij zitten natuurlijk alweer ruim 5 maanden in het reisritme.. hij pas 2 dagen.

Dus gaan we een avondje gezellig met z¡¯n tweetjes naar de Chinees. We krijgen zowaar een Engelstalige menukaart dus bestellen is een makkie. Elles neemt een kleine portie noodles met kip en groenten, Michel gaat voor een grote portie kip met aardappelen (ach ja, voor die 1,5 euro kan het niet veel zijn). Ja, daar gingen we toch even de mist in. Nadat we eerst in de veronderstelling waren dat de grote portie van Michel was gebracht en we deze heel enthousiast met z¡¯n tweetjes hadden opgegeten zaten we eigenlijk al vol. Maar daarna kwam de daadwerkelijk door Michel bestelde portie pas. Een schaal van een halve meter doorsnee met minimaal drie hele kippen erop, vol met groenten en aardappelen¡­ Ohhh¡­ help, wat nu. We zitten al vol en hebben een enorme inschattingsfout gemaakt. We proberen nog even vriendelijk om ons heel te glimlachen en mensen uit te nodigen vooral mee te eten maar dat vindt iedereen maar raar. Dus daar zitten we dan.

We proberen er nog iets van te eten maar het lukt ons niet om de schaal er uit te laten zien alsof er iemand van gegeten heeft. Hij blijft er vol uitzien dus geven we het op.

Beschaamd lopen we naar de kassa. We zullen vast ook een fout gemaakt hebben in de berekening. Dit kan geen goedkope maaltijd zijn. We kijken er niet eens raar van op als we eerst verstaan dat we 305 yuan (wat ongeveer 38 dollar zou zijn) moeten betalen. Ja voor drie kippen kan dat maar zo. Maar geloof het of niet, de uiteindelijke rekening blijkt 30,5 yuan te zijn (dus 3,8 euro). We hopen dat de gehele keuken nog heeft zitten nagenieten van de overgebleven kip! Wij zullen de volgende keer toch maar iets voorzichtiger bestellen. No no¡­ little little!