Klimmen in de bergen!

Het Karakoram gebergte is de perfecte ¡®speelplaats¡¯ voor bergbeklimmers, hikers, fietsers, en 4wd bezitters. We hiken nogmaals richting de Passu gletsjer. Deze keer nemen we de hogere route zodat we een beter zicht op de gletsjer kunnen krijgen. Helaas heeft niemand erbij verteld hoe de condities van het pad zijn. Het eerste gedeelte is nog goed. Redelijk steil en met wat gladde stenen maar verder prima te doen. Maar hoe hoger we komen, hoe smaller het pad wordt. De steile bergwand de een paar honderd meter naar beneden loopt komt steeds onaangenaam dichterbij. Hmm.., we proberen het nog een klein stukje verder.

Maar nog geen 20 meter verder is het pad door een landverschuiving bijna volledig weggeslagen. Michel gaat een kijkje nemen om te zien of het mogelijk is om verder te komen. We willen erg graag aan de voet van de gletsjer staan maar dan moeten we er wel veilig zien te komen. Het lukt hem maar net om langs de bergwand te klimmen. Elles kijkt toe en heeft zelf al de conclusie getrokken dat het niet gaat lukken. Dan besluit ook Michel dat het niet handig is om verder te gaan. Het risico dat we uitglijden is te groot. We draaien om, lopen naar een veiliger stuk berg en genieten van het prachtige uitzicht. We lopen terug naar het Glacier Breeze Restaurant waar we wederom getrakteerd worden op overheerlijke zelfgemaakte abrikozencake.

Iets later komen er ook twee Duitse fietsers het restaurant binnen. We wisselen heerlijk sterke verhalen uit. Ze hadden in Iran al over ons hadden gehoord. Erg grappig! Maar ook wij hadden al iets over hun gehoord. Zij zijn het stel dat de week ervoor door een groep kinderen met stenen was bekogeld. Zij blijken ook bijna alle reizigers te kennen die wij tijdens de reis zijn tegengekomen. Het blijkt en klein wereldje te zijn. Twee uur later laten we de bus nog even zien en voor we het weten zitten we weer een uur in de bus te kletsen.