De lange rit naar Lahore

We verlaten Fort Munro, een klein plaatsje in de bergen, nadat we de auto een beetje hebben schoongemaakt. Elles heeft niet echt lekker geslapen omdat ze gisteravond een schorpioen in de badkamer had gevonden. De kamer was al een tijdje niet meer bezet geweest en dus een perfecte broedplaats voor dit soort beestjes.

We kopen wat benzine van een jochie in het centrum . Hij verkoopt de benzine uit jerrycans omdat de meeste benzinestations alleen diesel verkopen. We controleren de jerrycans op vuil en het ziet er allemaal goed uit voor 35 roepies ipv de officiële prijs 31.8 roepies (50 dollarcent). De weg het dorp uit is in redelijke staat ook al verwachten we het ergste. We blijven op scherp maar tot onze verbazing blijft de weg goed! Een perfecte weg leidt ons naar de deelstaat Punjab, met haar brede rivieren, vruchtbare landbouwgronden en erg mooie natuur.

We staan even in een kleine file te wachten totdat we opeens zien waarom het zo druk is. Een rivier is buiten haar oevers getreden waardoor een stuk snelweg is weggeslagen. Een vrachtwagen is omgekanteld waardoor er nog maar een rijbaan door het snelstromende water over is. Mijn god….. zal de bus het houden of kunnen we wegspoelen?

Omdat het verkeer achter ons loopt te toeteren en er geen weg terug is moeten we door en hebben geen tijd om de situatie goed in te schatten. Op hoop van zegen dan maar. Onder luid gejuich van de vele toeschouwers op de oever rijden we het water in. We blijven in de tweede versnelling rijden en tot zover gaat het goed. Net als we de omgekantelde truck passeren zakt de linker achterband met een klap weg in een gat. We schrikken ons rot en geven daardoor iets meer gas. Het blijkt de truc te zijn want ‘hippie’ weet van geen ophouden, krijgt weer grip en trekt zich uit het gat.

Met een kloppend hart en nog meer gejuich vanaf de wal rijden we door. De lokalen vinden het geweldig, zo’n ploeterend stel in een busje met stickers. Wij vinden het wat minder! Met nog steeds een kloppend hart halen we de overkant en zijn blij dat we er zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen.

In Multan hebben we een korte lunchstop. We hebben de droge woestijn ingeruild voor een warm en vochtig klimaat. Het zweet stroomt van ons lichaam en we zijn dan ook weer blij als we in de bus zitten en er wind weer door onze haren wappert. De weg verandert tot onze grote verbazing in een tweebaans snelweg. We kunnen hard doorrijden en dat is best vreemd na een paar dagen ongeveer 20 km per uur te hebben gereden.

Soms verandert de weg even in een enkelbaans weg met tegenliggers. Niets mis mee zou je zeggen, is het niet dat het niet aangegeven staat als de weg zich weer opsplitst. Een keer gaan we de fout in en zien we opeens een truck op de weg naast ons rijden in dezelfde richting. Meteen realiseren we ons dat we de splitsing gemist hebben. We zetten de bus in zijn achteruit en scheuren terug naar de afslag. Geen pretje op een snelweg (al ging bijna iedereen hier de mist in).

We adviseren iedereen niet te rijden in het donker, vandaag kwam het er wel van. We waren te laat vertrokken en haalden Lahore niet op tijd. Heel erg geconcentreerd (doodvermoeiend overigens) rijden we het laatste stuk naar Lahore, ezels, koeien, fietsers en wandelende families op de snelweg ontwijkend. Maar zoals Elles het noemt, Tis normaal hier!