Het heilige graf

Mmmmmhhh

Beep, beep, beep. Het was half 6 toen het alarm van onze horloges afging. Het plan was om Teheran vroeg te verlaten om al het verkeersgeweld voor te zijn. We hadden de afgelopen dagen teveel verkeersongelukken zien gebeuren. Zo ook gisteravond toen we op Shahram, een Iraanse vriend van Michel, stonden te wachten. We stonden voor het guesthouse te wachten toen recht voor ons een motor werd geraakt door een auto. De motorrijder gleed met zijn motor over de weg en kwam 10 meter verder tot stilstand. Bizar was dat de autobestuurder niet reageerde en rustig verder reed. Gelukkig had de motorrijder niets en moesten we eigenlijk wel weer lachen toen hij i.p.v de motor eerst zijn toetertje testte. Toen we gisteravond op bezoek bij de familie van Shahram waren hoorden we, onder het genot van een echte Iraanse maaltijd, de tweede reden om vroeg te vertrekken. Het gebied rond het guesthouse, Amir Kabirstreet en Imam Khomeini Square, is verboden voor autorijders zonder permit. Deze permit is nodig om in dat gebied tussen 6 uur ¡Çs morgens en 7 uur ¡Çs avonds te mogen rijden. Geen permit kon leiden tot boetes werd ons verteld.

Genoeg reden om heel vroeg te vertrekken al hadden we wat moeite met het opstaan omdat het laat was geworden bij Shahram. De jongens van de bewaakte parkeergarage hadden blijkbaar ook een gezellige avond gehad want het hek zat nog dicht toen we er aankwamen. Een paar harde klappen op het het deed wonderen. We reden uiteindelijk om ½ 7 weg en werden gelukkig niet staande gehouden door de politie die al klaar stond met hun boekjes om boetes uit te schrijven. Het verkeer was al redelijk op gang gekomen maar nog wel rustig genoeg om zonder kleerscheuren de stad uit te rijden. We hadden er niet aan moeten denken om een botsing te krijgen, de auto te beschadigen en dan weer langer in Teheran vast te moeten zitten.

Esfahan was de bestemming van vandaag en onderweg zouden we een aantal dingen gaan bekijken. Op de route lag het indrukwekkende graf van Imam Khomeini. Het gigantische bouwwerk met gouden koepels moet een plek van vermaak worden voor de Iraniers. Toen we er aankwamen zagen we dat honderden mensen op de parkeerplaatsen gekampeerd hadden en waren vele dagjesmensen al gezellig aan het picknicken (een echte Iranese gewoonte voor de vrije dagen). In het complex hadden ook mensen overnacht. Er lag zelfs een kereltje die zich in een tapijt had gerold en moeite had eruit te komen. Het complex was helaas nog niet af en leek op sommige plekken meer op een bouwplaats. Maar desalniettemin was het indrukwekkend.

We reden door naar Kashan om even te lunchen. We hadden nog echte knakworsten uit Nederland bij ons en maakten midden in het centrum, onder grote belangstelling van de lokale bewoners, zalige hotdogs. We liepen nog even door het oude centrum waarna we doorreden naar Abyaneh, een piepklein dorpje in de bergen bestaande uit modderstenen huisjes en kleine weggetjes. Michel was moe van de hitte en het vroege opstaan en deed even een tukje in de bus om daarna weer verder te kunnen rijden. De rit door de woestijn was indrukwekkend. Niets dan zand en rotsen tot aan de horizon. Verkeer is er nauwelijks en de wegen zijn perfect. Net na zonsondergang reden we Esfahan in op zoek naar een plekje om te overnachten¡Ä¡Ä.