Fotocamera verloren!!

Nadat Elles terug is van de hamman komen we tot de conclusie dat we de fotocamera niet bij ons hebben. We hebben een beetje een vreemd voorgevoel dat ‘ie wel eens niet op de hotelkamer zou kunnen liggen. We snellen ons terug naar het hotel en doorzoeken de hele kamer van links naar rechts, van onder naar boven.

Shit, we hebben de camera echt niet.

Nadat we de hele ochtend van minuut tot minuut hebben geanalyseerd komen we tot de conclusie dat we hem in de taxi naar het Iraanse consulaat verloren moeten zijn. Daar begint onze zoektocht naar het voor ons zo belangrijke apparaatje waarmee we onze reis in beeld proberen vast te leggen. We starten bij de plek waar we de taxi hadden genomen. Bij het hotel op het kruispunt om de hoek, om precies te zijn. We spreken de mensen in de winkel ernaast aan en vragen of ze weten wie ons vanochtend rond 09:00 uur naar het Iraanse consulaat zou hebben gebracht. Wat voor kleur de taxi had? Ja, ..geel, maar dat zijn ze allemaal. Wanneer we later iemand aanspreken, komen we erachter dat er in deze stad met 565.000 inwoners meer dan 1200 gele taxi’s rijden. Ohh…, wat nu. Er bestaat hier namelijk niet zoiets als een taxicentrale waarmee even een oproep kan worden gedaan. Iedereen rijdt individueel en ja, die camera is ongeveer een halfjaarsalaris waard dus zie hem maar eens terug te krijgen…

We willen het niet opgeven en starten samen met een Turkse man de eerste zoektocht. We stappen voorin zijn truc en rijden het centrum door, stoppend bij iedere taxi die misschien wel op ‘onze’ taxi zou kunnen lijken. Iedereen die we spreken wordt ook weer ingeschakeld om mee te helpen zoeken (al hopen we wel dat ze zoeken voor ons.. en er uiteindelijk niet zelf met de buit vandoor zullen gaan). Na 3 uur zoeken en wachten in het kantoor van deze aardige man moeten we het plan herzien. Dit schiet niet op. We willen verder zoeken, sneller, we willen het in nogmaals proberen. Dus besluiten we onze camper te pakken en zelf richting het consulaat te rijden in de hoop de ‘juiste’ taxi te kunnen spotten.

Halverwege spreken we nog een keer een willekeurige man aan. Het is de eerste man die Engels blijkt te spreken. Ahhh… dat is al een geruststelling! Could you please help us..? We zijn onderweg naar China en zijn vandaag in een gele taxi onze fotocamera verloren. Wat moeten we doen? Samen besluiten we naar de politie te gaan en het verhaal in Engels en Turks uit te leggen. We zijn wat argwanend omdat we tot nu toe niet veel goeds over de lokale politie hebben gehoord. Maar goed, wat konden we verliezen.

Aangekomen bij de politie van Erzurum worden we heel vriendelijk ontvangen. Na wat kopjes thee te hebben gedronken en ons verhaal te hebben uitgelegd, stellen ook zij voor om een rondje door de stad te gaan rijden om te zoeken naar die ene taxi. Wat voor kleur haar had de taxichauffeur? Ja, zwart.. maar dat hebben ze allemaal. Dus met de hoofd items ‘gele taxi en zwart haar’ kwamen we natuurlijk niet echt verder. Het enige wat we er nog aan konden toevoegen was dat we eau de cologne over onze handen gesprenkeld hadden gekregen. Een heel gebruikelijk iets hier in Turkije maar misschien toch weer een extra aanknopingspuntje. De zoektocht start. Wij alletwee achterin de politieauto met gelukkig onze tolk in de buurt. Iedere gele taxi krijgt het stopteken en wordt grondig geïnspecteerd. Maar ja, nog 1999 te gaan, nog 1998 te gaan etc. De politieagenten roepen alle collega’s op mee te zoeken. Het lijkt alsof de hele stad in rep en roer is vanwege de vermissing van de camera.

Dan, na bijna 6 uur zoeken komt er een telefoontje binnen bij een van onze politieagenten. De bewuste taxi, met de camera er nog in, blijkt gevonden. We kunnen wel janken van vreugde maar houden ons in. Eerst zien, dan geloven. We worden teruggebracht naar het politiebureau waar we wederom onder het genot van een kopje thee mogen wachten op onze camera. Na 15 minuten wachten en zonder dat we het bewijs in handen hadden verscheen ineens een cameraman van CNN Turkije om de gelukkige Nederlanders te filmen. We hebben half Engels en half Turks vrolijk verslag gedaan onder trots toeziend oog van de politieagenten en onze tolk. Maar we hadden de camera nog niet in handen.. Dan na wederom 15 minuten wachten en een enorme scheldpartij over de telefoon door een van de politieagenten tegen de taxichauffeur (we begonnen ons bijna ongemakkelijk te voelen hij had tenslotte niets misgedaan.. blijf ajb wel aardig tegen die man die dat kostbare apparaatje komt terugbrengen) komt eindelijk de taxi voorgereden. Het blijkt echt onze camera te zijn. We zijn echt uitgelaten, hyper, zo ontzettend blij. Met de camera op ons gericht doen we nog even enthousiast mee in het dramatische moment van overhandiging (de Turken doen dat met erg veel emotie en toneelspel).

We worden uitgenodigd voor een kebabje op het kantoor (wederom met de camera op ons gericht). Het politiedocument wordt opgemaakt en na alle handtekeningen van goed vertrouwen en overdracht te hebben gezet worden we uitgezwaaid door het politieteam. Wat een dag. We hoeven, lijkt ons, niet uit te leggen hoe blij we zijn dat we de camera terughebben.

We zijn echt erg onder de indruk van de hulp van alle mensen. De eerste man liet zijn zaak achter om 3 uur lang met ons mee te zoeken. De tweede man, die door zijn Engels ons echt op weg heeft geholpen is ook 3 uur met ons zoet geweest. Het politieteam van 7 mensen die met ons op pad ging etc. Het was echt fantastisch. We zijn nog even iedereen langsgegaan om trots onze teruggevonden camera te laten zien en alle vriendelijke gelukszoenen in ontvangst te nemen. In het hotel komen we even tot rust met een kopje thee. We laten trots onze foto’s zien van CNN Turkije en besluiten daarna lekker naar de kamer te gaan. Ons hoor je niet meer vanavond. Wij liggen heerlijk voor de buis met CNN Turkije aan (: