Onze gevoelens..

Als je nu aan ons zou vragen hoe we ons voelen kunnen we je geen direct antwoord geven. Onze gevoelens veranderen elke minuut dat we dichter bij de vertrekdatum van 17 mei komen. We voelen ons ‘exited’ vanwege alle leuke dingen die gaan komen. We voelen ons onzeker vanwege het nog niet rond hebben van het sponsorbudget en het feit dat een aantal bedrijven ons nog geen zekerheid kunnen geven of ze ons gaan sponsoren of niet. We voelen ons moe vanwege het harde werk en alle emoties die op ons afkomen. We voelen ons schuldig tegenover familie en vrienden omdat we bijna een jaar weggaan. We voelen ons gelukkig en enthousiast omdat we iets voor kinderen in nood kunnen betekenen.

Het gekke is dat we geen van deze emoties onder controle hebben. We proberen af en toe een rust pauze in te lassen en gaan dan op de bank zitten voor de televisie. Maar dan is er altijd wel iets, een reis programma bijvoorbeeld, wat je weer terugbrengt naar waar we mee bezig zijn. De volgende minuut bespreken we alweer wat er allemaal nog moet gebeuren. Een ding houdt ons zeker op de been en dat is de support die de familie, vrienden maar ook complete onbekenden geven. De een geeft een klopje op de schouder en de ander stuurt een e-mailtje. Met minder dan 7 weken voor de boeg hebben we des te meer energie en gaan ervoor. Dit wordt een expeditie om nooit te vergeten!