Goedkope Chocolademelk

4 stukken toast met pindakaas (!) en een bordje cornflakes voor Elles betekenen de start van een nieuwe dag. We pakken de auto zo goed als kwaad in en zorgen ervoor dat de spullen niet teveel kunnen verschuiven. Het stuk van Besham naar Gilgit is een paar weken geleden getroffen door zware regenval en hele stukken weg zijn door aardverschuivingen weggevaagd. Gelukkig is de weg weer vrijgegeven. Door de olielekkage besluiten we niet naar Fairy Meadow te gaan, een plek waar je schitterende uitzichten schijnt te hebben op de Himalaya, maar direct door te rijden naar Gilgit. De weg is in redelijke staat al zijn sommige stukken verraderlijk hobbelig en vol puntige stenen. We doen het daarom lekker rustig aan genieten van de prachtige uitzichten. Voordeel van het hebben van je eigen vervoer is dat je overal kunt stoppen. We maken veel foto’s en filmen om het half uur wel weer wat moois. Halverwege bereiken we een plek waar de meeste besneeuwde toppen vanaf de Karakoram Highway te zien zijn. Een prachtig 360 graden uitzicht!

In Gilgit vinden we al snel een plek om te overnachten en informeren naar een garage voor de olielekkage. De eigenaar weet wel wat en stuurt iemand mee. 50 meter van het hotel vandaan rijden we de hoofdstraat af en het enige wat we zien is een modderige veldje, een oude tractor en een vies hutje. Mijn god…. Hier zitten we niet op te wachten. Dan komt er een met smeer besmeurd mannetje aangelopen. Hij spreekt geen Engels en de man die is meegestuurd ook niet. Michel probeert met gebaren en een tekening uit te leggen wat het probleem is maar als het mannetje hem met open mond blijft aangapen geeft hij het op. Dan maar samen onder de auto kijken.

De man herkent het probleem niet meteen en Michel vraagt zich dan ook echt af of hij zijn tijd niet staat te verdoen. Dan worden we meegenomen naar het vieze hutje waar een telefoon staat. Als snel krijgen we iemand aan de lijn die vertelt dat hij eraan komt. Mmmmh ok. We wachten bij de bus en laten het interieur zien aan een paar geïnteresseerden. De ommekeer is gekomen. Mensen vinden het niet meer spannend dat we naar China rijden maar dat we helemaal uit Nederland zijn komen rijden, nou dat is me wat! Allemaal blijken ze wel iemand te kennen in Nederland.

Als de Engels sprekende man verschijnt is het eerste wat hij zegt dat hij een four wheel drive had verwacht en nog nooit een auto heeft gezien als de onze. De moed is nu echt in onze schoenen gezakt. We leggen toch maar uit wat het probleem is en dat we graag het oliepeil van de versnellingsbak willen meten. Dan blijkt dat ‘het mannetje’ er geen tools voor heeft. Maar daar weet hij wel wat op. Binnen een paar minuten verschijnt het mannetje met een enorme bout en een sleutel en weet hij op geïmproviseerde manier de versnellingsbak open te draaien.

Meteen stroomt er een hoop olie uit. Ok… nu zijn we verder van huis. In paniek, vraagt Michel of het wel goed is wat het mannetje doet want we hebben nog 5000 km naar Peking te gaan. Rustig vertelt de man dat er teveel olie in de bak zat en dat daardoor de olie via de pakking naar buiten werd geperst. Mmmmh klinkt logisch… alleen vragen we ons nu nog af waarom het niet eerder is gebeurd? We hopen dat we er goed aan hebben gedaan. Omdat we zelf geen sleutel hebben om de versnellingsbak te openen maken de mannen er een voor ons met de bout en een stuk ijzer. Als je het niet hebt dan kun je het maken, geldt hier in Pakistan! We bedanken de mannen voor hun hulp en gaan opzoek naar een hapje eten.

Als de zon onder is daalt de temperatuur snel. Aangezien we ons hier nog niet op hebben ingesteld zitten we als twee bibberende ijsberen in het eettentje. De enige verwarming komt van het eten. Als specialiteit van de dag verkopen ze verse appelsap. Een beetje vitamine kunnen we wel gebruiken. Een half uur later en nog steeds bibberend hebben we nog geen sapje of hapje gezien. Waarschijnlijk moeten ze de appels nog plukken, grappen we nog. Dan komt na 45 minuten het drankje. Vol verbazing kijken we naar het donkerbruine goedje. ‘lijkt wel goedkope chocolademelk’ zegt Michel met een glimlach. Met moeite weten we het goedje door het rietje te persen. Allebei vertrekken we van de rare smaak. We vragen ons af of ze de hele appelboom door de pers hebben gehaald inclusief stronk en aarde. Ober? Twee Sprite graag!

Op de kamer is het evenmin warm. We blazen nog net geen stoomwolkjes uit maar besluiten wel onze slaapzakken te pakken. Geen onnodige luxe want het geleverde dekentje ziet eruit alsof het al in geen jaren meer gewassen is. Michel fleurt de kamer op door de installatie van ons thuisbioscoopje. Met de laptop op de schoot kijken we een filmpje. Althans… Elles ligt al na