Avondje lachen!

Door de onrust van de afgelopen dagen in Islamabad hadden we het advies gekregen op vrijdag extra op te passen. Op vrijdag komen alle mannen samen voor hun gebed in de moskee en dit zou wel eens voor nieuwe rellen kunnen zorgen. Aangezien we toch van alles te doen hadden, wat wilden schrijven en lezen kwam het mooi uit. Vandaag blijven we een dagje op de hotelkamer.

‘s Avonds lopen we naar het restaurant van het hotel om een hapje te gaan eten. Zodra we de ruimte inlopen worden we door een man en zijn gezin uitgenodigd om bij hem aan tafel te zitten en wat rijst mee te eten. We bedanken eerst vriendelijk maar dat kan er bij hem niet in. Blijkbaar is het heel erg onaardig om zoiets te weigeren. Nadat hij het nog een keer een beetje beteuterd aanbiedt, denken we.., ach waarom ook niet. De tafelschikking moet eerst even worden omgegooid omdat Elles niet naast de oudste zoon mag zitten. Maar als de stoelendans is afgerond kunnen we aan tafel. Elles zit deze keer naast Michel en de jongste zoon van de man. Zonder een woord te wisselen gaat de gehele familie weer verder met eten. Niemand introduceert zichzelf, alleen wat vriendelijke knikjes en dat is het. Om de stilte wat te doorbreken vraagt Elles aan de jongste zoon wat zijn naam is. Gelukkig zonder het woord ‘hij’ in de mond te nemen want de vader neemt het gesprek over en stelt ons trots voor aan zijn jongste dochter. Oeps.., dat ging net goed. Er wordt ons wat eten opgeschept: Kale rijst met kippenbotjes (we hebben praktisch geen kip kunnen ontdekken). We proberen het netjes weg te werken en zeggen af en toe: Mmmmmh wonderful. Daarna valt het weer stil. De familie is klaar met eten. De vader vraagt om de rekening en het hele gezin bedankt ons vriendelijk voor ons gezelschap. We kijken elkaar aan en weten niet zo goed wat we ermee aan moeten. We hebben ook niet echt genoeg gegeten maar om nou nog wat te bestellen, dat is ook zoiets. Dus we besluiten gewoon terug te gaan naar de kamer en nog wat te schrijven.

We zijn nog geen paar minuten terug op de kamer als er een schaduw achter het gordijn ontstaat. Dan zien we dat er iemand door een kiertje probeert te gluren. We openen de deur en zien 5 meiden en een jongen voor de deur staan. Ze proberen wat naar binnen te kijken dus vragen we of we iets voor ze kunnen betekenen. We hadden ze vanavond in het restaurant al aan een andere tafel zien zitten. Zij ons blijkbaar ook. Waarschijnlijk hebben ook zij een kansje gezien om eens wat buitenlanders te ontmoeten dus worden we met ze meegevraagd. Elles mag de vrouwen van de familie in kamer 1 ontmoeten, Michel de mannen van de familie in de kamer ernaast. Klein probleempje: ook deze familie spreekt geen woord Engels (en wij nog steeds geen Urdu). Dus daar zitten we dan, apart van elkaar de trucjes uit te oefenen hoe je op zo’n moment wat kunt communiceren. ‘Me Elles…, You????’ En dan ben je weer 10 minuten verder met het proberen uit te spreken van alle moeilijke namen. Een ding weten ze altijd wel te vragen: ‘Married’. ‘Yes, married’ antwoorden we altijd volmondig. Het blijkt niet uit te leggen dat je als ‘niet’ getrouwd stel de wereld over reist. Met ons antwoord kun je wel direct de vraag verwachten of er al baby’s zijn. Daarop antwoorden we ook altijd volmondig: No,.. JUST married! En ja, dan kan het natuurlijk nog niet want voor het huwelijk mag er niets gerotzooid worden. De volgende vraag hebben we alleen in Pakistan meerdere keren gehoord: Cousin??? Ze houden de familie hier in Pakistan graag compact en overzichtelijk. Daarom is het gebruikelijker om met een neef te trouwen dan met iemand van buiten de familie. Meisjes worden dus ook erg graag uitgehuwelijkt aan een van haar familieleden.

Hier laten we het bij. We hebben genoeg cultuur geproefd voor deze avond. Op de kamer komen we niet meer bij van het lachen: Van wie zou de volgende uitnodiging komen???