Iran

Een nieuw land betekent andere indrukken, andere uitdagingen, ander geld, andere cultuur, andere wegcondities etc.etc. We keken erg uit naar Iran omdat het iets spannends heeft. Een mysterieus land met prachtige oude Perzische invloeden. Aan de andere kant heeft het ook wel een drempel. Vrouwen moeten zich aan een aantal regels houden (waaronder het dragen van een hoofddoekje) en Elles moest best wel even aan het idee wennen. Maar alles bij elkaar zal het een land zijn met zoveel indrukken die we niet snel meer zullen vergeten. Dus lekker vroeg op en: op naar de grens. Onderweg dachten we nog even een laatste plaatje te kunnen schieten van de berg Ararat maar hadden even over het hoofd gezien dat het naast een militaire basis was. We waren er al voor gewaarschuwd dat ze het . niet op prijs stellen dat je foto’s maakt van of in de buurt van militaire terreinen maar hadden niet verwacht dat ze er zo scherp op zouden zijn. Maar na wat gefluit en wat bijzonder dwingende kreten begrepen we de boodschap. Camera weg en maken dat je wegkomt…

De grens van Turkije en Iran is een uitgestrekt en modern complex. Toen we aankwamen zagen we een enorme rij met vrachtwagens (zo’n 50 of 60) die stonden te wachten voor de benodigde stempels. Oh help, dachten we, dit kan wel even duren. Maar al snel begonnen verschillende vrachtwagenchauffeurs te gebaren dat we via de weg van de tegenliggers mochten doorrijden. Nou, dat lieten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Dus stuur om en op de verkeerde weghelft op naar de eerste stempelpost. Dat scheelde even een dag wachten (als het niet meer is). De eerste stempelpost gaf het signaal dat we ook konden doorrijden maar dat bleek niet helemaal terecht. Aangekomen bij de tweede stempelpost werden we weer net zo hard teruggestuurd (dus weer het stuur om, tegen het verkeer in en op naar de eerste stempel). Alle papieren werden grondig bekeken, waaronder het carnet de passage (een tijdelijk document van auto import) wat erg handig bleek te zijn. Het werd een proces van lopen van gebouw naar gebouw, de benodigde papieren laten zien, de benodigde papieren laten stempelen en dan laten aftekenen bij de manager die overal tussendoor liep en weer op naar het volgende hokje in het volgende gebouw. Anderhalf uur later hadden we alles laten aftekenen en mochten we richting de Iraanse grens rijden. Helaas was een bus vol met Iraanse gesluierde vrouwen ons net voor en moesten we een uur wachten voordat we doorkonden. Aangekomen bij het Iraanse gedeelte begon het ritueel overnieuw. Stempels, stempels en stempels.

Maar Iran … we hebben er zin in.